Πανό για την απεργεία πείνας στο παλιό λιμάνι των ΧανίωνΚατάληψη ΕΒΕ ΧανίωνΔράση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους,απεργούς πείναςΠανό αλληλεγγύης στο Πολυτεχνείο ΚρήτηςΑφίσα από τη Συνέλευση Ενάντια Στον ΕγκλεισμόΚατάληψη του ΕΒΕ ΧανίωνΠορεία αλληλεγγύης
Πορεία αλληλεγγύηςΠαρέμβαση (μικροφωνική/πανό) στην πλατεία δικαστηρίωνΠαρέμβαση (μικροφωνική/πανό) στο Πολυτεχνείο ΚρήτηςΚατάληψη στο δημαρχείο χανίων
Με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την μάχη της Κρήτης και τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη των Χανίων, αλλά και λόγω των πρόσφατων ρατσιστικών πογκρόμ απο φασίστες στο κέντρο της Αθήνας, την βίαιη καταστολή της απεργιακής πορείας στις 11 Μάη και την δολοφονική επίθεση στον Γ.Κ., αναρτήθηκε πανό στον λόφο Καστέλι στο παλιό λιμάνι στα Χανιά από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι του Πολυτεχνείου Κρήτης. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
και λίγο ρομάντσο με δύο καρέτα καρέτα να ζευγαρώνουν στα νερά του παλιού λιμανιού
ένα από τα κείμενα που μοιράζονται κατά τη διάρκεια της κατάληψης από τη συνέλευση αλληλεγγύης στου αγωνιζόμενους μετανάστεςφώτο απο την Κατάληψη
300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ…
Εδώ και 37 μέρες 300 μετανάστες σε αθήνα και θεσσαλονίκη βρίσκονται σε απεργία πείνας. Ήδη τις τελευταίες μέρες, όλο και περισσότεροι απεργοί έχουν αρχίσει να μεταφέρονται σε νοσοκομεία, με συμπτώματα έντονης αφυδάτωσης, αρχόμενης οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και καρδιακές αρρυθμίες, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία τους. Σε κάποια από τα νοσοκομεία που μεταφέρονται, μπάτσοι απαιτούν από το προσωπικό τα στοιχεία τους. Εν τω μεταξύ από την Κυριακή 27/2, 36 σταμάτησαν τη λήψη νερού, ζάχαρης και αλατιού. Οι μετανάστες απεργοί ρισκάρουν τη ζωή τους αρνούμενοι τα ψίχουλα που τους τάζει το υπουργείο για αποπροσονατολισμό. Ταυτόχρονα, αντιτιθέμενοι σε διαβουλεύσεις και προτάσεις είτε κάτω από το τραπέζι, είτε ερήμην τους, ζητούν την παρουσία εκπροσώπων τους.
Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες, αφήνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκινούν με δική τους απόφαση απεργία πείνας. Κύρια αιτήματά τους είναι “η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες”. Επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα σώματά τους ως ύστατο μέσο αγώνα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Οι 250 από αυτούς εγκαθίστανται σε υπό ανακαίνιση και χωρίς καμία εκπαιδευτική ή διοικητική λειτουργία κτίριο της Νομικής στην Αθήνα και 50 στο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.
Από την πρώτη μέρα η απεργία πείνας βάλλεται με κάθε τρόπο. Κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα, πανεπιστημιακοί, και φυσικά τα ΜΜΕ σχηματίζουν ένα ενιαίο μέτωπο συκοφαντώντας και λασπολογώντας, σε μια προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των μεταναστών, ως κεντρική πολιτική επιλογή. Παράλληλα, αποσιωπώντας την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της, επιτίθενται στην κοινωνική κατάκτηση του ασύλου, δράττοντας έτσι την ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα της κατάργησής του, ως ένα πεδίο από το οποίο αναπτύσσονται αγώνες.
Την τρίτη μέρα της απεργίας πείνας πρυτανικές αρχές δίνουν την εντολή για άρση ασύλου. Υπό την απειλή αστυνομικής εισβολής πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μέχρι αργά τη νύχτα, όταν οι μετανάστες τελικά αναγκάζονται να αποχωρήσουν και να εγκατασταθούν σε άλλο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν παραχωρείται, όπως προσπάθησαν να παρουσιάσουν τα media, αλλά χρησιμοποιείται επί πληρωμή. Δεν πληρεί ούτε καν τις βασικές προϋποθέσεις, αφού ο «φιλάνθρωπος» ιδιοκτήτης αρνείται να ανοίξει τους υπόλοιπους ορόφους με αποτέλεσμα οι μισοί απεργοί να κοιμούνται στο προαύλιο, στοιβαγμένοι σε σκηνές υπό βροχή. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες εμμένουν στην αξιοπρεπή επιλογή τους για συνέχιση του αγώνα.
Συνεχίζοντας την τακτική της αδιαλλαξίας, του εκφοβισμού και της καταστολής, οι διαχειριστές της εξουσίας επιλέγουν να οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στο πόρισμα προς τον ανακριτή, ο εισαγγελέας εφετών παραγγέλλει την άσκηση δίωξης απέναντι σε 8 αλληλέγγυους στον αγώνα των μεταναστών, για ηθική αυτουργία σε παραβίαση οικιακής ειρήνης και σε διακεκριμένες φθορές, αλλά και την άσκηση δίωξης και στους ίδιους τους 300 μετανάστες απεργούς. Παράλληλα, το υπουργείο εσωτερικών εκδικητικά καταργεί υπουργική απόφαση μέσω της οποίας είχαν νομιμοποιηθεί, για λόγους υγείας, οι 15μετανάστες απεργοί πείνας στα Χανιά το 2008. Τέλος, το Σαββατοκύριακο 5-6/2, δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν το πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, απαγορεύουν την είσοδο σε οποιονδήποτε, σε μια προσπάθεια να καταργηθεί το άσυλο στην πράξη. Οι παραπάνω κινήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Είναι σαφές πως η κυριαρχία αναγνωρίζει και υπολογίζει όσο ποτέ άλλοτε αυτούς που αγωνίζονται. Επιχειρεί να αποτρέψει κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης, να ποινικοποιήσει την ίδια την αλληλεγγύη, καταργώντας ακόμα και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων (άσυλο, εργασιακά δικαιώματα).
Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Δυτικών κρατών, αλλά και τα απολυταρχικά καθεστώτα σε περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και των Βαλκανίων, η φτώχεια και η εξαθλίωση, είναι που δημιουργούν με βίαιο τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι μετανάστες, ως φτηνά εργατικά χέρια, γίνονται αντικείμενο μιας άγριας εκμετάλλευσης και αποτελούν την πρώτη ύλη για τους αδηφάγους μηχανισμούς “ανάπτυξης” των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η “ανάπτυξη” δίνει τη θέση της στην εποχή της “οικονομικής” κρίσης έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φραχτών και της “εταιρείας” συνοριοφυλάκων των μισθοφόρων της Frontex.Τα οράματα της “αειφόρου ανάπτυξης” και της υλικής ευμάρειας αντικαθίστανται από τη σωτηρία της πατρίδας και του έθνους, την ένταση του ρατσιστικού λόγου και την υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών.
Το κράτος, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, επιλέγει να διαχειριστεί μια από τις πολλές εστίες κοινωνικής έντασης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μεταθέσει το δημόσιο διάλογο, από τα ζητήματα της κρίσης σε αυτό της μετανάστευσης, στοχοποιώντας τους μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και αβανταρίσματος των φασιστικών συμμοριών υπό το μανδύα των “αγανακτισμένων” πολιτών, τα ΜΜΕ αναπαράγουν και προωθούν εμετικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, 300 μετανάστες επιλέγουν να βγουν απ’ την αφάνεια και να αγωνιστούν, προτάσσοντας τα ίδια τους τα σώματα, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια η πρακτική της απεργίας πείνας, το γεγονός ότι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγει να αντισταθεί με τόσο δυναμικό και μαζικό τρόπο, καθώς και ο φόβος να αναζωπυρωθούν ήδη υπάρχουσες εστίες αγώνα (αφγανοί στα προπύλαια, ιρανοί-παλαιστίνιοι στο πολυτεχνείο) και να δημιουργηθούν νέες, είναι που κάνει την επίθεση και την προπαγάνδα τόσο λυσσαλέα. Πόσο μάλλον όταν η επιδίωξη της νομιμοποίησης χωρίς προϋποθέσεις, αμφισβητεί την κεντρική πολιτική του κράτους απέναντι στην μετανάστευση.
Ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και του ρατσισμού, αψηφώντας τους εκφοβισμούς των «από πάνω» αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπροστά στην κοινή συνθήκη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες, ενάντια σε φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους μετανάστες που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή.
…ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες
Στις 9/3 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλ. Αγοράς σε ένδειξη αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Α. Σειρηνίδη. Εδώ το κείμενο που μοιράστηκε.
«…γιατί το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος, είναι το να υποχωρήσει ως προς την επιθυμία του»
«Τα πλήθη που υποφέρουν και πεινούν χιμούν στο στρωμένο τραπέζι,
όπου οι αφεντάδες κάθουνται ναρκωμένοι, δυσκίνητοι από το βαρύ
φαγοπότι, ιερή στιγμή! Οι αφεντάδες γρικούν ξάφνου τη βουή και
στρέφουνται να δουν στην αρχή γελούν, σε λίγο χλωμιάζουν, τεντώνουν
ανήσυχοι το λαιμό και διακρίνουν -οι δούλοι τους, οι εργάτες, οι κολίγοι,
οι παραμάνες, οι μαγέρισσες, οι δούλες, κάνουν έφοδο. Ιερή στιγμή! Οι
μεγαλύτεροι άθλοι στη σκέψη, στην τέχνη, στην πράξη, γεννήθηκαν στο
ορμητικό τούτο ανηφόρισμα του ανθρώπου. […]
Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμήπου ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια…»
(Ν. Καζαντζάκης)
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ μέσα στην απέραντη πόλη, με κυρίεψε ένα είδος κοινωνικού τρόμου. Μου φαινόταν ότι χιλιάδες άνθρωποι που διάβαιναν χωρίς να γνωρίζονται , ένα αναρίθμητο πλήθος μοναχικών φαντασμάτων, δεν είχαν κανέναν δεσμό μεταξύ τους και αναρωτιόμουν με ένα είδος απρόσωπου τρόμου, πώς όλα αυτά τα πλάσματα δέχονταν παθητικά την άνιση και απάνθρωπη κοινωνική δομή…Δεν έβλεπα αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια κι έλεγα «εξαιτίας ποιάς μαγείας, αυτά τα χιλιάδες δυστυχισμένα και στερημένα άτομα, υποφέρουν αυτό που είναι»;
Η αλυσίδα είναι μέσα στην καρδιά, η σκέψη ήταν δεμένη, οι μορφές της ζωής είχαν αποτυπωθεί μέσα στο μυαλό, η συνήθεια τις είχε στεριώσει.
Το κοινωνικό σύστημα είχε πλάσει αυτούς τους ανθρώπους, ήταν μέσα τους, κατά κάποιον τρόπο είχε γίνει η ίδια τους η ουσία.
Δεν επαναστατούσαν εναντίον της πραγματικότητας γιατί είχαν γίνει ένα με αυτήν…
Από την άλλη, υπάρχουν συνειδήσεις όπως του Άρη Σειρηνίδη, που δεν αφομοιώθηκαν σ’ αυτή την κτηνώδη πραγματικότητα και γι’ αυτό δικάζεται σήμερα. Γιατί όπως αναφέρει και ίδιος: «Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη -όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται-, πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται, είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει »
Σήμερα 17 Μάρτη δικάζεται ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού για μια υπόθεση που συνιστά μια από τις πιο εξόφθαλμες σκευωρίες μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Στις 3 Μαΐου συλλαμβάνεται σε αστυνομικό μπλόκο και αρχικά του αποδίδεται από τα έμμισθα παπαγαλάκια της ασφάλειας μια ληστεία σε πολυκατάστημα που είχε γίνει την ίδια μέρα, καθώς και απόπειρα δολοφονίας υπαλλήλου. Σύντομα όμως οι ίδιοι οι μπάτσοι διαψεύδουν τις πληροφορίες που διέρρεαν προς τα ΜΜΕ για τη ληστεία και κρατούν προσωρινά τον Άρη Σειρηνίδη για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Μετά από πολλές και σκόπιμες καθυστερήσεις στην όλη διαδικασία και λίγο πριν αφεθεί ελεύθερος, ένα καφκικού τύπου σενάριο από την ασφάλεια, θα τον οδηγήσει στις φυλακές Κορυδαλλού για ένα περιστατικό που είχε συμβεί περίπου πριν ένα χρόνο. Ο Άρης Σειρηνίδης θα κατηγορηθεί ως «ο τρελός με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες» που πυροβόλησε τους αστυνομικούς των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων τον Ιούλιο του 2009. Μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο είναι η ταύτιση του βιολογικού υλικού (DNA) σε μια χειρουργική μάσκα που βρέθηκε στον τόπο του συμβάντος, με υλικό DNA από το πορτοφόλι του. Πέραν τούτου, όλες οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων αθωώνουν τον Άρη Σειρηνίδη κάνοντας λόγο για έναν άνθρωπο με τελείως διαφορετική εξωτερική εμφάνιση, καθώς και των ίδιων των αστυνομικών που λένε ότι δεν είδαν τον άνθρωπο που πυροβόλησε να πετάει τη μάσκα. Αυτό που κάνει πρωτόγνωρη τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή βάσει ενός αποδεικτικού στοιχείου που μόνο η αστυνομία μπορεί να διαχειριστεί και υποτίθεται ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για τα αποτελέσματα της μικροβιολογικής έρευνας.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ
ΔΙΚΗ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
συνελευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, Χανιά
Αφίσα κάλεσμα για γλέντι οικονομικής ενίσχυσης για τους συλληφθέντες των γεγονότων της εκκένωσης της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο απο το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης και την συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι” – Απρίλης του 2011
Για τα γεγονότα σε σχέση με την εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο
Στο Ηράκλειο εδώ και δύο χρόνια δραστηριοποιούνταν η κατάληψη του ΠΙΚΠΑ ως απάντηση στη ανάγκη να στεγαστούν καινούργιες ιδέες και εγχειρήματα που θα οργανώσουν την εναντίωση σε κάθε μορφή εξουσίας, αντιϊεραρχικά και αντιεμπορευματικά. Στον αντίποδα αυτών των αγώνων, με πρόσχημα την αξιοποίηση και εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας το υπουργείο υγείας , στο οποίο έχουν περιέλθει τα κτίρια του πρώην ΠΙΚΠΑ, πρωτοστατεί σε ένα κυνήγι των απελευθερωμένων και αυτοοργανωμένων χώρων. Η αρχή έγινε με την εισβολή τις μέρες των γιορτών στην Κατάληψη του Μαραγκοπούλειου(πρώην ΠΙΚΠΑ) στη Πάτρα, η οποία και ανακαταλήφθηκε τις επόμενες μέρες. Στις 16/2 το υπουργείο ενορχηστρώνει μια επέμβαση στην κατάληψη ΠΙΚΠΑ Ηρακλείου, που καταλήγει και στη σύλληψη ενός αλληλέγγυου. Η αλληλεγγύη και αντίσταση του κόσμου εκδηλώνεται το ίδιο βράδυ όπου και ξεσπούν συγκρούσεις και συλλαμβάνονται 4 αλληλέγγυοι. Στους δυο από τους συλληφθέντες αποδίδονται βαρύτατες κατασκευασμένες κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα και από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίζουν έντονα το ενδεχόμενο της προφυλάκισης. Εκτός αυτών, και οι 4 κατηγορούνται (πάλι με μοναδικούς μάρτυρες ματατζήδες) με διάφορα «βαριά» πλημμελήματα. Εν τέλει, μετά από τη διαφωνία εισαγγελέα (που πρότεινε προφυλάκιση) και ανακριτή (που πρότεινε περιοριστικούς όρους: απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, παρουσία στους μπάτσους δυο φορές το μήνα και εγγυήσεις 20.000 ευρώ στον καθένα), όλοι οι συλληφθέντες αφέθηκαν τουλάχιστον προσωρινά ελεύθεροι. Στις δύο συλληφθείσες με πλημμελήματα επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι και 3.000 ευρώ εγγύηση στην καθεμία, ενώ τελικά, στις 24/02 το δικαστικό συμβούλιο υιοθέτησε την πρόταση του ανακριτή για τους κατηγορούμενους με κακουργήματα.
Το γεγονός ότι το καθεστώς στοχοποιεί τους χώρους που βάζουν τις βάσεις για την ύπαρξη ευρύτερων ζυμώσεων για μία άλλη αντίληψη που θα οδηγήσει στην ανατροπή του, φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο. Τέτοιες προσπάθειες έχουν γίνει και στο παρελθόν, εκτιμούμε όμως πως στο μέλλον αυτές θα ενταθούν παράλληλα με την ευρύτερη καταστολή που όλοι βιώνουμε. Καμία επίθεση στους ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους δεν θα πρέπει να μένει αναπάντητη.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στο παρελθόν λόγω των συνθηκών, οι κατειλημμένοι χώροι και τα στέκια αποτελούν μέσα της επαναστατικής διαδικασίας που άτομα και συλλογικότητες αναπτύσσουν έντονη πολιτική δράση στην κατεύθυνση της κοινωνικής εξέγερσης. Οι καταλήψεις από χώρους αντίστασης μετατρέπονται σε δομές αυτοοργάνωσης των κοινωνικών αγώνων.
Σε μια εποχή που οι εξουσιαστές με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε .και των κεφαλαιοκρατικών μηχανισμών θέλουν να ρίξουν το κοινωνικό σώμα σε βαθύ ύπνο και σε κωματώδη κατάσταση οι καταλήψεις και τα στέκια αποτελούν τα υγιή αντισώματα που αντιδρούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες. Οι χώροι αυτοί στην ουσία, δεν είναι οι τοίχοι και τα κτίρια, είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να δράσουν αυτόνομα, να αναπτύξουν σχέσεις αλληλεγγύης, συντροφικότητας και αλληλοβοήθειας.
Οι καταλήψεις σε άδεια κτήρια, σε σχολές και οπουδήποτε αλλού είναι αναπόσπαστο κομμάτι, πραγματικότητα και παρακαταθήκη των κοινωνικών αγώνων εδώ και δεκαετίες. Συνιστούν μια αποφασιστική επιλογή ενάντια στη σήψη και την υποταγή του σύγχρονου κόσμου. Συμβάλλουν στο ρίζωμα των αγώνων στην τοπική κοινωνία με ανοιχτές διαδικασίες μέσα από χώρους που αναπτύσσονται ανησυχίες, προβληματισμοί, τρόποι σκέψης και δράσης. Ταυτόχρονα βγαίνουν στην πόλη και στις γειτονιές μεταφέροντας τους στην κοινωνία. Σε πόλεις που μοιάζουν με φυλακές πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις καταλήψεις σαν κοιτίδες ελευθερίας που προάγουν έναν άλλο τρόπο ζωής μέσα από την συλλογικότητα, την αυτοοργάνωση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Επειδή είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος των καταλήψεων για τους κοινωνικούς αγώνες δεν θα πρέπει να απομονώνονται από την κοινωνία στην οποία βρίσκονται αλλά να αντλούν δυνάμεις από αυτήν και να αγωνίζονται ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε μορφής εξουσία.
Βλέποντας τους συντρόφους μας να διώκονται με φυλακίσεις, προφυλακίσεις, εγγυήσεις δεκάδων χιλιάδων ευρώ και τα λαμόγια των σκανδάλων SIEMENS, Βατοπεδίου κ.α. να μένουν ατιμώρητοι από την δικαιοσύνη τους, αφενός βλέπουμε όλη την έκταση της σαπίλας του σύγχρονου πολιτικού συστήματος, και αφετέρου παρακολουθούμε την προσπάθεια του κράτους να καταστείλει κάθε μορφή κοινωνικού αγώνα με συνεχείς και εξοντωτικές διώξεις σε ανθρώπους που αντιστέκονται, με την ποινικοποίηση κινημάτων ανυπακοής (Δεν Πληρώνω), την καταστολή (Κερατέα, Πανελλαδικές Απεργίες), την κατασυκοφάντηση και εξευτελισμό των αγωνιζομένων (απεργία πείνας 300 μεταναστών εργατών) και την τρομοϋστερία και το τσίρκο των διώξεων (Φαίη Μέγιερ). Θα συνεχίσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο και πόσο μάλλον διωκόμενο άνθρωπο.
Δεν μένουμε παθητικοί θεατές αλλά οργανωνόμαστε, αντιστεκόμαστε, καταλαμβάνουμε, διαδηλώνουμε και αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνική, οικονομική και πολιτική εξουσία. “Από τα κάτω”, αδιαμεσολάβητα, αντιεμπορευματικά, ενάντια στην εκμετάλλευση, με οριζόντιες οργανωτικές δομές, οι καταλήψεις επανακτούν τον χαμένο χώρο και χρόνο από τις ζωές μας.
· – Τριημέρο αλληλεγγύης 1-3 Απρίλη 2011 (πορεία, συναυλία, συζήτηση) στους 4 συλληφθέντες και στον σύντροφο που διώκεται για τη κατάληψη του ΠΙΚΠΑ. Στις τις 2 Απρίλη 2011 στο Ηράκλειο πανελλαδική πορεία αλληλεγγύης ενάντια στη καταστολή και αστυνομοκρατία.
κείμενο απο το ΑΣΚΠ για την εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο που μοιράστηκε στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στην πόλη των Χανίων τον Μάρτη του 2011
ενημέρωση απο πορεία και μικροφωνική αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας (11-12/6)
Την παρασκευή 11/2 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας, στην πλατεία της Αγοράς, από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες. Από τις 18:00 και για δύο ώρες μοιραζόταν και διαβαζόταν το κείμενο της συνέλευσης, ενώ υπήρχε και αναρτημένο πανό.
Το σάββατο 12/2 πραγματοποίηθηκε πορεία με συγκέντρωση στις 12:00 στην πλατεία της Αγοράς. Στην πορεία, εκτός από τη συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες, καλούσαν ο σύλλογος φοιτητών Π.Κ, σύλλογος μεταπτυχικών, στέκι μεταναστών και άλλες αριστερές συλλογικότητες και οργανώσεις. Επίσης υπήρχε και μπλοκ από μετανάστες. Η πορεία με περίπου 230 διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς τις γειτονιές της Νέας Χώρας.
Κατά τη διάρκεια της πορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα διαφόρων πολιτικών συλλογικοτήτων σε περαστικούς, πόρτα-πόρτα και σε αμάξια, ενώ γράφτηκαν και αρκετά συνθήματα με σπρέυ. Ο κόσμος γενικά ζητούσε να πάρει κείμενα, ενώ δεν έλειψαν και οι κλασικοί «περίεργοι». Σε μια περίπτωση περαστικός που πήγε να απωθήσει συντρόφισσα που μοίραζε κείμενα, πήρε την απάντηση που του άξιζε. Πίσω από την πορεία ακολουθούσαν αστυνομικές δυναμεις με ασφαλίτες. Η πορεία αφότου διέσχισε στενά της γειτονιάς, επέστρεψε προς το κέντρο περνώντας από το δημαρχείο, όπου ήταν παρατεταγμένη διμοιρία. Η πορεία κατέληξε στην πλατεία της Σπλάντζιας.
Όλη τη βδομάδα πριν την πορεία κολλήθηκαν περίπου 1.000 αφίσες και μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα στο κέντρο και στις γειτονιές της Χαλέπας, του Άνω-Κάτω Κουμ Καπί, των Παχιανών και της Νέας Χώρας.
και λίγο ρομάντσο με δύο καρέτα καρέτα να ζευγαρώνουν στα νερά του παλιού λιμανιού
