Κατηγορίες
Πολιτικοί κρατούμενοι

Αλληλεγγύη στους Π.Μιχαλάκογλου και Φ.Τζιώτζη (ΣΕΣΕχ)

Αρχές Οκτώβρη του 2014 μετά από γενικευμένη επιχείρηση εισβολών σε σπίτια αναρχικών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, συλλαμβάνονται 6 άτομα από τα καθάρματα της αντιτρομοκρατικής, με κατηγορίες για την ένοπλη επίθεση στο σπίτι του Γερμανού πρέσβη.  Σε  σπίτι στην Αθήνα βρίσκεται οπλισμός και συλλαμβάνονται δύο άτομα, ο αναρχικός Πάνος Μιχαλάκογλου και ο Μ.Β, με τον δεύτερο να  αποφυλακίζεται γιατί δεν είχε σχέση με τον οπλισμό. Μισό χρόνο αργότερα στις 12/5 συλλαμβάνεται εκ νέου ο αναρχικός Φώτης Τζιώτζης, ο οποίος είχε αφεθεί ελεύθερος με το ξεφούσκωμα της υπόθεσης λόγω έλλειψης στοιχείων, με κατηγορίες για ληστείες και απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά μπάτσων. Στις 23/3/2016 στο δικαστήριο ο Φ. Τζίωτζης αναλαμβάνει την ευθύνη του οπλισμού και ο Π. Μιχαλάκογλου την ευθύνη της φύλαξης του για χάρη του πρώτου και καταδικάζονται με 8 χρόνια χωρίς αναστολή ο καθένας, ενώ ο Μ.Β. αθωώνεται.

Από την δική μας σκοπιά, στεκόμαστε δίπλα σε όσους τρέφουν μίσος για το σάπιο κατεστημένο που βιώνουμε και οπλίζουν έμπρακτα τις αρνήσεις τους για την συθέμελη καταστροφή του. Σε αυτούς που δεν μασάνε από τα στημένα κατηγορητήρια, αποδομώντας και χλευάζοντας την δικαστική εξουσία επιτιθέμενοι και όχι με σκυμμένο το κεφάλι επαιτώντας για μια ευνοϊκότερη μεταχείριση. Σε αυτούς που αντιλαμβάνονται ότι η θεωρία που δεν μετουσιώνεται σε πράξη είναι ένα δηλητήριο που κατατρώει τις σάρκες και το μυαλό και καταστρέφει οποιοδήποτε ζωτικό εξεγερσιακό κύτταρο έχει απομείνει. Σε αυτούς που δεν κρύβονται πίσω από τη μιζέρια του καναπέ τους και την κοινωνική απάθεια, μην αναμένοντας μεσσίες και τις συνθήκες να ωριμάσουν. Σε αυτούς που οι συνέπειες των δράσεων τους δεν αποτελούν τροχοπέδη και ακόμα και όταν πέφτουν στα χέρια του εχθρού υπερασπίζονται με υπερηφάνεια τις ιδέες και τις πράξεις τους.

Οι αιχμάλωτοι του ακήρυχτου πολέμου  με την εξουσία, ενός πολέμου στον οποίο έχουμε πάρει ξεκάθαρη θέση, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αναρχικής θεώρησης και πράξης και δεν έχουμε σκοπό να τους αφήσουμε απομονωμένους στα ζοφερά μπουντρούμια της δημοκρατίας. Για αυτό η αλληλεγγύη για μας δεν είναι μια όμορφη λέξη για να κοσμούνται οι αφίσες και τα κείμενα, αλλά μια αμφίδρομη σχέση η οποία δεν μένει στα λόγια και δεν αποτρέπεται από τις συνέπειες του ποινικού κώδικα. Αντίθετα τείνει να γίνεται πράξη και όπλο επίθεσης ενάντια στο υπάρχον και σε κάθε μορφή εγκλεισμού του.

ΜΠΟΥΡΛΩΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΥΘΕΜΕΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συνέλευση ενάντια στον εγκλεισμό

Κατηγορίες
Πολιτικοί κρατούμενοι

Αυτοπαρουσιαστικό κείμενο της Συνέλευσης Ενάντια Στον Εγκλεισμό

Ποιοι είμαστε

Η συνέλευση ενάντια στον εγκλεισμό (ΣΕΣΕ) άρχισε τις πρώτες τις διαδικασίες τον Γενάρη του 2015 στα Χάνια. Αφορμή για την δημιουργία της αποτέλεσε ο αγώνας που πραγματοποιήθηκε κατά την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού καθώς και η ανάγκη για την ύπαρξη μιας σταθερής δομής, που στόχος  της είναι να προσεγγίσει και να διαυγάσει όλες τις μορφές του εγκλεισμού μέσα από την αναρχική σκοπιά και παράλληλα να εναντιωθεί έμπρακτα σε αυτές.

Κάποιες σκέψεις για τους καιρούς μας

Οι κοινωνίες είναι θεμελιωμένες στους πυλώνες της ανασφάλειας, του φόβου και του καθολικού έλεγχου. Η εξουσία για να καθυποτάξει, να ελέγξει και να μαζοποιήσει τα άτομα, τα κατακερματίζει τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά και αποδομεί ή αφομοιώνει κάθε μορφή  συλλογικής ζωής. Έτσι, η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει και μεγαλώνει σε απρόσωπες μεγαλουπόλεις, αποξενωμένη και αλλοτριωμένη, αφομοιώνεται στις συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού που έχουν επικρατήσει, ζώντας  μια τυποποιημένη  και μίζερη καθημερινότητα δουλείας και κατανάλωσης. Αποδέχεται τα πρέπει και τους όρους που θέτει η εκάστοτε εξουσία και μ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί για την συντήρηση και την διαιώνιση της κυριαρχίας της.

Τα κράτη με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά , τα οποία βασίζονται στο πολίτευμα, τους πολιτισμικούς, κοινωνικούς, και γεωγραφικούς παράγοντες έχουν διαμορφωθεί με βάση τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς και του διεθνούς κεφαλαίου δηλαδή του οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικού συστήματος που βιώνουμε σήμερα. Γενικά, ο καπιταλιστικός μηχανισμός επιβάλλει την μισθωτή σκλαβιά, προσηλωμένος στην άντληση υπεραξίας και επιβάλλει το αστικό τοπίο στο φυσικό, λεηλατώντας τη γη και κάθε μορφή ζωής.

Σε αυτό τοπλαίσιο έρχεται και η εδραίωση των σύγχρονων, εν κράτη κοινωνιών όπου παρατηρείται και μια προωθούμενη καθεστωτική κανονικότητα. Όπως, δηλαδή, κάθε μηχανισμός φροντίζει για την συντήρηση και διατήρηση του, έτσι και τα κράτη εξυπηρετούνται από τα επιβαλλόμενα  «πρέπει» συμπεριφοράς, εμφάνισης και κυρίως, από την εργασιακή, καταναλωτική, φιλοτομαρίστικη και προφανώς ευυπόληπτη και φιλήσυχη νοοτροπία. Αποσκοπούν, με λίγα λόγια, στην ομοιομορφία μιας ευρείας κοινωνικής διάστασης για την αποφυγή οποιονδήποτε ρωγμών στην βιτρίνα του καπιταλισμού, αλλά και του εκάστοτε καταπιεστικού συστήματος.

Έτσι θεσπίζονται νόμοι και κανόνες, χτίζονται φυλακές και υψώνονται φράχτες. Όσοι αρνούνται να συμβιβαστούν με τις νόρμες που τους επιβάλλονται ή είναι περιττοί στην παραγωγική διαδικασία, παράλογοι για την αστική λογική απομονώνονται κοινωνικά, πετιούνται στις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ψυχιατρεία. Με αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται η απαραίτητη για την εξουσία «κοινωνική ειρήνη» .

Eγκλεισμός

Εγκλεισμός είναι η ομηρία που προκύπτει από τη σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, καταπιεστή-καταπιεζόμενου, σχέσεις οι οποίες είναι δομικές για την ύπαρξη της κοινωνίας. Παρόλο που αντιλαμβανόμαστε προφανώς τις διαφοροποιήσεις ως προς τις εκφάνσεις και τις μορφές του εγκλεισμού, θεωρούμε ολόκληρη την κοινωνική θέσμιση ως φυλακή.

Έτσι όσον αφορά τις άμεσα θεσμοθετημένες μορφές ομηρίας, έγκλειστος είναι όποιος βρίσκεται σε “σωφρονιστικές” φυλακές, σε ψυχιατρεία, αναμορφωτήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατό(λόγω υποχρεωτικής στράτευσης). Όλο και περισσότερο, τα σύνορα της φυλακής διευρύνονται και εκτός των τειχών  μέσω του δόγματος ασφάλειας και ελέγχου. Έτσι έγκλειστος καθίσταται όποιος, με την αγαστή συνεισφορά της τεχνοβιομηχανίας, βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό, με βραχιολάκι, με παρακολουθήσεις συνομιλιών, απαγόρευση εξόδου και παρόν σε μπατσοτμήματα, καθώς και οι κάτοικοι πόλεων ασφυκτικά γεμάτων με κάμερες, ρουφιάνους, σεκιουριτάδες, ασφαλίτες και περιπολίες κάθε είδους μπατσαρίας.

Επειδή όμως ο εγκλεισμός είναι απαραίτητος και αναγκαίος, όντας δομικό στοιχείο, για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και να μην σταθούμε στις διάφορες μορφές του, που λανθάνουν στο θεσμό της οικογένειας και της εκπαίδευσης καθώς και στον εγκλεισμό και την περιθωριοποίηση, που προκύπτει από τις κοινωνικές νόρμες (lifestyle, στερεότυπα, κοινωνικοί ρόλοι, θρησκεία, πατριαρχία, σεξισμός κτλ). Όπως επίσης και στη μισθωτή σκλαβιά που αποτελεί αναγκαία συνθήκη  για την διασφάλιση και διαιώνιση του καπιταλιστικού εκτρώματος, και μας κρατάει έγκλειστους σε χώρους δουλείας.

Τέλος, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, τα αποτελέσματα της ανθρωποκεντρικής αντίληψης, της ξέφρενης εκμετάλλευσης και επιβολής του ανθρώπου στη φύση, τα οποία διαφαίνονται μέσα από τον εγκλεισμό των άλλων ζώων που βρίσκονται, σε τσίρκο, πάρκα, κέντρα πειραμάτων, κρεοβιομηχανίες, pet shop κτλ.

Πώς αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη

Αναγνωρίζουμε ότι οι φύλακες αποτελούν ένα τσαλακωμένο είδωλο της κοινωνίας, υπό την έννοια αυτή μέσα στην φυλακή υπάρχουν οι αξιοπρεπείς κρατούμενοι υπάρχουν και οι ρουφιάνοι, φασίστες και λοιπά τσιράκια. Εδώ χρειάζεται να πούμε ότι από την πλευρά μας τασσόμαστε δίπλα σε όλους τους αξιοπρεπείς και αγωνιζόμενους κρατούμενους και εχθρικά σε όλες αυτές τις λογικές και συμπεριφορές που απεχθανόμαστε και στην εκτός των τειχών πραγματικότητα. Ένας από τους στόχους αυτής της συνέλευσης είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές τόσο υλικά όσο και στην προώθηση του λόγου τους, χωρίς  αυτό να θεωρείται ότι ταυτιζόμαστε ή συμφωνούμε απόλυτα. Για εμάς η αλληλεγγύη οφείλει να είναι συνθετική. Δηλαδή επιδιώκουμε μια ανατροφοδοτούμενη σχέση σε επίπεδο λόγου και δράσης με τους εντός και εκτός των τειχών συντρόφους.

Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού και εξουσίας.

Μέχρι την ολική καταστροφή κάθε  φυλακής.

Μέχρι την συθέμελη καταστροφή κράτους και κεφαλαίου.

Αλληλεγγύη στου φυλακισμένους αγωνιστές.

Δύναμη σε όσους διώκονται ή καταζητούνται για την ανατρεπτική τους δράση.

Συνέλευση Ενάντια Στον Εγκλεισμό (ΣΕΣΕ)

Κατηγορίες
Κείμενα

Η εξουσία θα στήνει πάντα μνημεία στα πολυτεχνεία του χθες… και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα. 

Από την κτηνωδία του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών του 1967-73 μέχρι την βαρβαρότητα του σήμερα, η παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση διεξάγεται με βίαιους ρυθμούς αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου και των αφεντικών πάνω στις ζωές των υποτελών τάξεων. Το σύγχρονο καπιταλιστικό καθεστώς, είτε ονομάζεται σήμερα “δημοκρατικό” είτε τη «χρυσή επταετία» της Χούντας “δικτατορικό”, στην πραγματικότητα είναι πάντα ολοκληρωτικό. Πιο συγκεκριμένα, η οικονομική και πολιτική ελίτ με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου προκαλεί την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η οποία πρέπει να γίνει πολύ φθηνή, ώστε από τη μία να λαδωθεί ο «πολυπόθητος τροχός της ανάπτυξης» και από την άλλη ο καπιταλισμός να περάσει σε νέους κύκλους διαχείρισης του κεφαλαίου.

 

Σε αυτά τα πλαίσια εγκαθιδρύεται μία συνθήκη κοινωνικής ρευστότητας όπου οι θεσπιστές προσπαθούν με νύχια και με δόντια να συγκρατήσουν τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς δύναμης κάτω από ένα φανταχτερό δημοκρατικό μανδύα. Έτσι, γεγονότα που σηματοδότησαν την αξία της κοινωνικής αντίστασης, όπως υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αφομοιώνονται μέσα από τη διαστρέβλωση της κυρίαρχης προπαγάνδας. Τα παγωμένα μνημεία και οι επετειακοί εορτασμοί, παίζοντας αντικραδασμικό ρόλο, μετατρέπουν τις προοπτικές και τις δυνατότητες που χαρίζει το εργαλείο της εξέγερσης σε ιστορική λήθη.

 

Κανείς δεν θα πει ότι οι μάζες δεν έχουν συνείδηση απλά ακολουθούν τους δημαγωγούς τους, τις κομματικές συμμορίες, τους παπάδες, τους βόθρους των ΜΜΕ. Δεν αυτοκαθορίζονται απλά χορεύουν στους ρυθμούς της κάθε εξουσίας σαν μαριονέτες στο κενό. Δεν αποκτούν ανατρεπτική συνείδηση απλά εκφράζουν το θυμό τους, όπως οι οπαδοί στα γήπεδα, ζητώντας νέα κυβέρνηση, νέα μέτρα, νέους χειραγωγούς. Δεν απελευθερώνουν τη σκέψη τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί αφήνουν τη φθορά να τους κυριεύει. Τα ψεύτικα διλλήματα της εξουσίας συναντούν καταφατικά νεύματα εκεί που εκμηδενίζεται η επιθυμία για την ανατροπή αυτού του σάπιου κόσμου.

 

Κανείς δεν θα πει ότι αυτοί που κάθε τετραετία σε όλη τους της ζωή ανανεώνουν το ραντεβού τους με την κάλπη, όπως καθημερινά με την τηλεόραση ανανεώνουν το ραντεβού τους με την απάθεια, την άγνοια, την βαρβαρότητα. Δε ζουν, απλά αναπνέουν, δεν αισθάνονται απλά κάνουν το καθήκον τους. Είναι νεκροί, γιατί μόνο οι νεκροί είναι ανυποψίαστοι για τον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που λαμβάνει χώρα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και αφού λοιπόν το κράτος και ο καπιταλισμός έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία και έτσι έγινε εύκολο και διασκεδαστικό να γίνει ο καθένας μας μικρομέτοχος στην ηθική και έμπρακτη αποδοχή τους, όλοι λοιπόν εμείς οι από κάτω πρέπει να συντηρηθούμε τώρα, στη φάση της κρίσης, στη φορμόλη της υποτιθέμενης νηπιακής αθωότητας μας. Αν δεν έχουμε καμία ευθύνη για το πώς ταΐστηκε και ποτίστηκε η κρατική καπιταλιστική κτηνωδία, αν δεν έχουμε καμία ευθύνη που επί δεκαετίες γλεντούσαμε μες στο στομάχι της, τότε δεν φταίμε καθόλου που τώρα εξέχουμε από το παχύ της έντερο, δεν φταίμε καθόλου για την δυσωδία της. Αυτό που μας επιτρέπεται να λέμε είναι ότι “φταίνε οι άλλοι”.
Οποιαδήποτε μορφή εξουσίας (βουλευτές, πρυτάνεις, αφεντικά, χουντικοί  κλπ) θα ανήκει πάντα στο ίδιο στρατόπεδο, αυτό της εκμετάλλευσης, της επιβολής και της καταπίεσης. Από την άλλη, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και κάθε εξέγερση αποτελεί μια παρακαταθήκη για την αναζωπύρωση των εξεγερσιακών δραστηριοτήτων με στόχο την επαναστατική διαδικασία, που στην παρούσα συγκυρία της κρίσης του συστήματος είναι αναγκαία και εφικτή. Ας δώσουμε ένα τέλος στις πορείες-λιτανείες με οργανωμένες συγκρούσεις στους δρόμους ως απάντηση στην οργανωμένη βία της εξουσίας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πόλεμος μαίνεται. Είμαστε ακόμα οι ζωντανοί αυτού του κόσμου έχοντας ακόμα καθαρές συνειδήσεις. Πολεμούμε και σαμποτάρουμε τη κυριαρχία με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Οπλίζουμε το μίσος και την οργή μας διαχέοντας τα σε κάθε γωνιά αυτού του τρισάθλιου κόσμου, οργανώνοντας την αγριότητα της ανθρώπινης αξιοπρεπείας μέχρι την οριστική ανατροπή του. Για τώρα και για πάντα κουβαλάμε ένα νέο κόσμο στις καρδιές μας.

 

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης

Κατηγορίες
Κείμενα

Φυλακές τύπου Γ

Σε μια κοινωνία τεράστιων ανισοτήτων, όπου η εξαθλίωση και η υποταγή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, η ανθρώπινη ζωή και η δημιουργικότητα του ανθρώπου περιθωριοποιείται αφού κύριο μέλημα των καιρών μας είναι η επιβίωση. Η εργασία υποτιμάται, η χαρά και η ψυχαγωγία είναι στην πλήρη αλλοτριωμένη της μορφή. Όσοι ξεστρατίζουν από το μονοπάτι της κοινωνικής ομαλότητας που τους έχουν χαράξει και αντιστέκονται έμπρακτα για να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους και έρχονται σε ευθεία ρήξη με το υπάρχον, νιώθουν στο πετσί τους την καταστολή του κράτους. Οι μανιακοί ανθρωποφάγοι και δολοφόνοι της ελευθερίας μας, αφεντικά, πολιτικοί, μπάτσοι, δικαστές, ανθρωποφύλακες έχουν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο τους για την υλοποίηση των συμφερόντων τους. Δρουν προς το παρών ανενόχλητα, προσπαθούν να φιμώσουν και την τελευταία φωνή που εναντιώνεται σε αυτό το κτηνώδη μηχανισμό τους που λέγεται κράτος και ακολουθεί τις επιταγές που προτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα, να επισφραγίσει την κυριαρχία του και να διαιωνίσει την κατάσταση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Τα μέσα τους πολλά, από τον διεφθαρμένο τύπο και τους «καλοθελητές» δημοσιογράφους, τη λίγδα της αντιτρομοκρατικής μέχρι και τον τελευταίο χαφιεδάκο που πρόσχαρα θα καταθέσει ψευδώς εναντίων διωκόμενων αγωνιστών που βρίσκονται στο μάτι της αστυνομίας για την αντιδραστική τους στάση απέναντι στην εξουσία, ενώ πολλές φορές ακόμα και με κανένα αποδεικτικό στοιχείο κρίνονται ένοχοι για διάφορες πράξεις. Δίχως κανένα δισταγμό στήνονται κατηγορητήρια με τα οποία θα ναι σίγουροι ότι ο κατηγορούμενος θα ναι στα χειρότερα μπουντρούμια του σάπιου σωφρονιστικού τους συστήματος για πολλά χρόνια και ενδεχομένως να μην προλάβει να ξαναδεί τον ήλιο σαν ελεύθερος άνθρωπος. Στόχος τους η εξόντωση. Όταν ο πομπός της δημοκρατίας και της απανθρωπιάς είναι το κράτος, η εξουσία, το σύστημα και δέκτης της ο υπήκοος της, η τρομοκρατία είναι νόμιμη, επιβεβλημένη και καθήκον του υπηκόου είναι να την δέχεται αδιαμαρτύρητα. Όταν όμως ο πομπός είναι ο επαναστατημένος άνθρωπος με δέκτη την εξουσία, τα όργανά της ή τα σύμβολά της αποτελεί το έσχατο των εγκλημάτων και πάντα κάποια «λευκά κελιά» περιμένουν τον ένοικό τους για να τον δολοφονήσουν με «νόμιμο» τρόπο. Ποια είναι λοιπόν η παραγωγός δύναμης της δημοκρατίας και ποιά τα αιτία της δεν χρειάζεται να μας το πουν οι κάθε λογής μαϊντανοί «ειδικοί». Η πρακτική της τρομοκρατίας βρίσκεται καταρχήν μέσα στην τακτική και την στρατηγική οποιασδήποτε πολιτικής εξουσίας του υπάρχοντος σήμερα κόσμου. Νέο χτύπημα της κρατικής μηχανής το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην βουλή, που αναφέρεται στην δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας, τα λεγόμενα δηλαδή κελιά τύπου Γ, με τα οποία δίνεται το τελειωτικό χτύπημα στους κρατούμενους όσον αφορά τις συνθήκες κράτησης και διαβίωσης τους. Προπομπός των φυλακών υψίστης ασφαλείας ήταν η δημιουργία των λευκών κελιών στα υπόγεια του Κορυδαλλού για τους φυλακισμένους αγωνιστές της 17Ν, του ΕΛΑ και του Επαναστατικού Αγώνα. Πρώτη εφαρμογή του νομοσχεδίου οι φυλακές Δομοκού οι οποίες θα μετατραπούν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και θα «υποδέχονται» όλους αυτούς που έχουν καταδικαστεί με τον τρομονόμο και όλους αυτούς που έχουν διαπράξει πειθαρχικά παραπτώματα ή θεωρούνται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της δημόσιας τάξης και της δημοκρατίας τους. Και οι πιο στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες παραβιάζονται, όπως αυτό της επικοινωνίας με τα κοντινά τους άτομα, αλληλογραφία, επισκεπτήρια, άδειες. Ακόμα οι κρατούμενοι θα παραμένουν στα κελιά τους για 23 ώρες το 24ωρο με 1 μόνο ώρα στο προαύλιο κατά την οποία θα είναι ο καθένας μόνος του. Στην προσπάθεια της πλήρης αποξένωσης των εγκλείστων, προστίθεται και η επιβράβευση της ρουφιανιάς. Δηλαδή όποιος διωκόμενος ρουφιανέψει άλλους, δώσει στοιχεία για εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης ή για μελλοντικές ενέργειες που έχουν σχεδιαστεί θα του αναγνωρίζονται ελαφρυντικά στην ποινή που θα του επιβληθεί. Ως άμεση απάντηση σε αυτό το νομοσχέδιο, το Δίκτυο αγωνιστών κρατουμένων, μια νέα δομή μέσα από τα τείχη της φυλακής για τη σύνδεση των αγώνων μέσα και έξω από αυτή, κάλεσαν σε μαζική απεργία πείνας σε όλες τις φυλακές της χώρας από την Δευτέρα 23 Ιουνίου, με πάνω από 4000 κρατούμενους να τάσσονται στο πλευρό τους και να συμμετέχουν δυναμικά στην απεργία δείχνοντας τους με τον τρόπο τους ότι είναι ενάντια σε αυτό το φασιστικό νομοσχέδιο. Είναι το περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας και αυτοί που θα δεχτούν πρώτοι από όλους το μακρύ χέρι της εξουσίας προσπαθώντας να τους καταστείλει και να τους κάμψει τις συνειδήσεις με πρακτικές απομόνωσης. «θα μπορούσαν ίσως να μας εξολοθρεύσουν, όχι όμως και να μας εκπορνεύσουν». Η σιωπή ενθαρρύνει τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, η απραξία την αφιονίζει.
Ακόμα κι αν η αστική κοινωνία θα νιώθει πιο ασφαλής με τις φυλακές, ακόμα και αν κάποιοι φοβούνται να σηκώσουν το κεφάλι βλέποντας τη τιμωρία που θα ακολουθήσει, εμείς αρνούμαστε να παίξουμε τον ρόλο αυτό και τασσόμαστε στο πλευρό των φυλακισμένων αγωνιστών, αυτών που με αξιοπρέπεια δεν δέχονται σαν όρο ζωής τον εγκλεισμό και συνεχίζουν να αγωνίζονται. Δεν ξεχνάμε ποτέ τους αιχμαλώτους αυτού του πολέμου. Διαδίδουμε τον λόγο και τις πρακτικές τους ,μέσα από τα κείμενα και τις επιστολές τους , αλλά και μέσα από κοινές εκδηλώσεις και δράσεις. Τους στηρίζουμε ψυχολογικά, οικονομικά και προσωπικά , όντας δίπλα τους σε όλες τις δυνατές στιγμές. Επιτιθόμαστε στις δομές και στα φυσικά πρόσωπα που τους στέρησαν την ελευθερία τους ,στους μπάτσους, στους δικαστές, στους πολιτικούς , ζητώντας εκδίκηση για αυτούς. Σαμποτάρουμε , καταστρέφουμε και λεηλατούμε δομές που όλο το φάσμα της εξουσίας παλεύει να διαφυλάξει με νύχια και με δόντια. Στέλνουμε το μήνυμα ότι ο αγώνας μέσα και έξω από τη φυλακή δεν σταματάει ποτέ.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης

Κατηγορίες
Κείμενα

CAPITALISM + FASCISM = LOVE 4 EVER

Λίγα λόγια για αυτήν την χιλιοπαιγμένη ιστορία αγάπης απο το Α.Σ.Π.Κ.

Οι καλοί τρόποι απαιτούν να ξεκινά κανείς απο τα καλά νέα και αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα φαίνοταν, βέβαια, ότι στις μέρες μας δύσκολα θα βρούμε ένα καλό νέο, για τους αναγνώστες όμως αυτού του κειμένου, υπάρχει ένα. Απο την αρχή της φετινής “κινηματικής σεζόν” το κράτος έκανε ξεκάθαρη την στάση που θα ακολουθήσει απέναντι σε όσους αγωνίζονται. Το τρίο της συγκυβέρνησης δήλωσε ξεκάθαρα πως το καθεστώς εξαίρεσης είναι εδώ και θα πατήσει όποιον τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Το καλό νέο λοιπόν είναι πως το κράτος έκανε ξεκάθαρη την στάση του (άρα ξέρουμε τα δεδομένα του παιχνιδιού) και το κακό νέο είναι πως η “κοινωνία” (αυτή η κακούργα η κοινωνία) αφενός παρατηρεί τα αφεντικά απαθής μέσα απο την τηλεοπτική πραγματικότητα παίζοντας στα πανηγυράκια των εργατοπατέρων και αφετέρου αδυνατεί να δώσει μια δυναμική απάντηση στο φαινόμενο του νεοναζισμού που έχει μπεί για τα καλά στην καθημερινότητα μας απο την στιγμή που προκυρήχθηκαν εκλογές.

 

Τις τελευταίες δυο εβδομάδες το κράτος έκανε μια δήλωση, αναβάθμισε την καταστολή σε όλες τις πιθανές δράσης αμφισβήτησης, απο το πέσιμο στην αντιφασιστική μοτοπορεία με τη βίαιη και απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ στους συγκεντρωμένους στην Ευελπίδων αλληλέγγυους την επόμενη μέρα της μοτοπορείας, στην άγρια επίθεση στους επί 6 μήνες απλήρωτους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και τη σύλληψη 127 απεργών. Οι προληπτικές προσαγωγές και οι συλλήψεις ακόμη και ανήλικων στις διαδηλώσεις για την επίσκεψη Μέρκελ, η διαπόμπευση νέων παιδιών με τη δημοσίευση των φωτογραφιών και των στοιχείων τους. Είδαμε μέχρι και νεαρό κορίτσι ως ασπίδα ματατζή. Την ίδια στιγμή οι ναζήδες μαχαιρώνουν, προβοκάρουν και παρεμποδίζουν θεατρικές παραστάσεις, επιβάλλουν «προγραφές» νηπίων, όχι απλά ανενόχλητοι, αλλά με την πλήρη κάλυψη και στήριξη του κράτους. Απο την απαγόρευση συγκεντρώσεων λόγω Μέρκελ, στις συλλήψεις συνδικαλιστών μέχρι και τα βασανιστήρια σε συλληφθέντες, όπου τα ντόπια ΜΜΕ (ειδικότερα τα αριστερά) έπεσαν απο τα σύννεφα μόλις η βρετανική εφημερίδα Guardian δημοσίευσε άρθρο για τους βασανισμούς στα κολαστήρια της ΓΑΔΑ λες και δεν ήξεραν τι συμβαίνει εκεί μέσα, κατάλαβε και ο τελευταίος σκεπτόμενος άνθρωπος πως τίποτα πια δεν πρόκειται για είδηση, ούτε αποκλειστικότητα- είναι πραγματικότητα, τώρα πια που τελείωσαν τα καρότα, έχει μείνει μόνο το μαστίγιο.

 

Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή, μετά τη “χρυσή δεκατία του ελληνικού ονείρου” 1994-2004 με την υπερεκμετάλλευση, σχεδόν ολοκληρωτικά, κυρίως μεταναστών αλλά και ντόπιων εργατών, απο τα  αφεντικά και τους νοικοκυραίους μεχρι τους ξεφτίλες πατριώτες που ψήφιζαν σα καλά πρόβατα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ εναλλάξ -άντε και λίγο ΚΚΕ- που επωφελούνταν απο το ξεζούμισμα των εργατών, μόλις ήρθε η σειρά της οικονομικής ύφεσης , άρχισαν να μας λένε οτι κατι στράβωσε και το φταίξιμο πολύ βολικά ρίχτηκε στους μετανάστες εργάτες που μπήκαν στο στόχαστρο. Τώρα οι ελληναράδες θέλουν ασφάλεια, πογκρόμ, στρατόπεδα “φιλοξενίας” και πάταξη των μικροπωλητών λες και αυτοί έχουν βγάλει τα εκατομμύρια στην Ελβετία. Λες και δεν ήρθαν στην Ελλάδα για έναν ξεροκόμματο αλλά για διακοπές να απολαύσουν τον ήλιο και την θάλασσα. Με άλλα λόγια εμείς το λέμε διαίρεση, καταγραφή και εξόντωση της εργατικής δυναμης που δεν είναι τίποτα άλλο απο θέληση των αφεντικών για περισσότερα κέρδη, δίψα για “ιδιωτικοποίηση”, είναι ο διακαής πόθος των αφεντικών να αναλάβει η ίδια η εργατική τάξη το κόστος της αναπαραγωγής της. Βεβαια αυτοί και τα παπαγαλάκια τους δεν το λενε ακριβώς ετσι καταναλώνουν σκατά και ξερνάνε ρατσισμό.

 

Ρατσισμό και δίαφορες άλλες μπαρούφες, όπως η περιβόητη “θεωρία των άκρων” (sic) και η θεωρία “καταδικάζουμε την βία απ’όπου και αν προέρχεται” (sic). Οι εξυπνάκηδες που ισχυρίζονται πως δεν βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα στην βία των φασιστών και των αντιφασιστών στην πραγματικότητα λένε ξεκάθαρα: “είμαστε με τους φασίστες”. Ταυτίζουν τη βία με το φασισμό οι πολιτικοί προϊστάμενοι του κρατικού μονοπώλιου βίας. Γαμάτο! Σαν αυτό που συμβαίνει στο Mega, εξακολουθούν να θέλουν μανιωδώς να μείνουμε στο ευρώ και επιμένουν να ταυτίζουν αναρχισμό και κομμουνισμό με ναζισμό και φασισμό. Προφανώς και δεν είμαστε με θιασώτες της βίας, η κοινωνία που ονειρευόμαστε δεν έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης και “καθαρές” γειτονιές. Όμως η δαιμονοποίηση της αντι-βίας, όταν αυτή χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση των ζωών μας απέναντι σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που επίσημα οι μισοί μπάτσοι είναι ψηφοφόροι των ναζήδων, αποτελεί βολικό άλλοθι για τους παραιτημένους υποτακτικούς, τους συμβιβασμένους, αυτούς που έχουν παραδώσει ψυχή και σώμα στα αφεντικά τους που για να μην τους πάρουν τα σπίτια οι Κομμουνιστές προτίμησαν να τους πάρουν τα μυαλά ο καναπές και οι τηλεοράσεις.

 

Τα αφεντικά ένα πράγμα ξέρουν όταν ο καπιταλισμός βρίσκει τα όριά του: την εκμετάλλευση (μέχρι το σημείο της εξόντωσης), τον ρατσισμό, τον πόλεμο και το θάνατο. Οι πατριώτες θεωρούν πως ακόμα και στην παράταση μπορούν να αντιμετωπίζουν την κρίση, σαν παροδικό συμπτώματα μιας απλά “ατυχούς” συγκυρίας που θα τα ξεπεράσουν ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί δηλώνοντας υποταγή στο κράτος. Φυσικά, τα πράγματα δεν πάνε έτσι. Τα αφεντικά δεν  υποσχέθηκαν σε κανέναν πως θα γλιτώσει απλά και μόνο επειδή είναι δουλικός, ανιστόρητος και ρατσιστής. Μπορεί τώρα να κυνηγάνε τους μετανάστες, αλλά αύριο κιόλας θα κυνηγούν τον  άνεργο, τον άστεγο, τη γυναίκα, τον ψυχικά ασθενή, τον ηλικιωμένο. Και το κριτήριο δε θα είναι  απλά η αγάπη για την πατρίδα ή όποιο άλλο νοσηρό συναίσθημα έχει αλυσοδέσει ανά τις εποχές τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου. Το κριτήριο θα είναι το ποιος θα χαρακτηριστεί “παραγωγικός” και ποιος “αντιπαραγωγικός” για τους καπιταλιστικούς σκοπούς.

 

Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε: Εκτός απο τις απαιτήσεις τις Τρόϊκας που είναι 9 δισ. περικοπές και φόροι το 2013 με την ανεργία στο 25+% και την απώλεια 25% του ΑΕΠ σε πέντε χρόνια, ο Δένδιας θα πατάξει την ανομία με βασικούς άξονες τις “κουκούλες” και το Ζεφύρι, ο Παναγιώταρος θα γαμήσει γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες, ο μητροπολίτης Πειραιώς έχει αναλάβει μαζί με βουλευτές της Χ.Α. να κάνει μηνύσεις σε θεατρικές παραστάσεις και οι δημοσιοκάφροι με τους παχυλούς μισθούς των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ να μας πείσουν πως πρέπει να μείνουμε το ευρώ, να γίνουμε καλύτεροι φοιτητές, να δουλέψουμε περισσότερο και να γίνουμε πιο υπάκουοι.

Εμείς σα σημερινοί φοιτητές και αυριανοί εργάτες (ναι! ούτε την όρεξη ούτε την ψευδαίσθηση έχουμε ότι θα γίνουμε καριερίστες ή τίποτα στελέχη επιχειρήσεων) αναγνωρίζουμε την θέση μας στο πλάι των μεταναστών, είμαστε πεπεισμένοι πως όχι μόνο δεν ισχύει η θέση σύμφωνα με την οποία ο βασικός υποστηρικτής των ναζήδων είναι η ντόπια εργατική τάξη, αλλά πιστεύουμε ακράδαντα πως στην πραγματικότητα, η οργανωμένη εργατική τάξη θα σταθεί αν όχι το μοναδικό τότε σίγουρα το τελευταίο εμπόδιο στην άνοδο του φασισμού σε αυτή τη κωλοχώρα. Δεν έχουμε τα tutorials του αντιφασισμού αλλά η ιστορία έχει δείξει πως ο μόνος τρόπος για να τους σταματήσουμε είναι η επαναστατική αυτοοργάνωση της τάξης, η πολύμορφη προλεταριακή δράση, η ταξική ενότητα και αλληλεγγύη που όλα αυτά συνιστούν τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο. Η αντιφασιστική μάχη πρέπει να δωθεί  με συνείδηση της σημασίας της, μαχητικά και αντιεξουσιαστικά, θα είναι μακροχρόνια, πικρή και αιματηρή. Διαλέγουμε στρατόπεδα πριν αρχίσουν να πηγαίνουν μαζικά οι φίλοι και οι γνωστοί μας στα νοσοκομεία με σπασμένα κεφάλια επειδή είναι μετανάστες, “διαφορετικοί”, κομμουνιστές, αναρχικοί ή απλά επειδή πήγαν σε μια πορεία.

 

Γιατί όπως γράφαμε τον Μάϊο του 2011, στα απολειφάδια της βέρμαχτ, απαντάμε μέσω της άμεσης δράσης. Γιατί για μας ο αντιφασισμός δεν είναι συμβολικός με ανακοινώσεις και καταδίκες, δεν είναι μονομερής αλλά καθολικός. Ξέρουμε πολύ καλά πως κανένας δεν έγινε αντιρατσιστής και αντιφασίστας επειδή άκουσε “τα σωστά επιχειρήματα”. Από τους κομμουνιστές του εγχώριου εμφυλίου, μέχρι τους 300 μετανάστες  όλοι που διάλεξαν τον διεθνισμό και την ταξική αξιοπρέπεια δεν κατέθεσαν στην Ιστορία παρά μία βεβαιότητα: πως καθένας και καθεμιά διαλέγει στρατόπεδο ανάλογα με αυτό που του  επιβάλλει η συνείδηση, η ηθική και το ταξικό του συμφέρον. Οποιος έχει τα ίδια κίνητρα, ντόπιος ή μετανάστης, άνεργος ή εργαζόμενος, “παραγωγικός” ή “αντιπαραγωγικός”, άρρωστος ή υγιής, ασχέτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού θα μας έχει στο πλευρό του. Οι υπόλοιποι θα μας βρουν μπροστά τους. Ούτε βήμα πίσω.

 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 18/10

 

όποιος θέλει να μας βρει θα μας βρεί στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης “κάτω απο τις Βήτα”, ας κοιτάξει δίπλα του στον δρόμο θα μας δεί, ή στην χειρότερη ας στείλει κανα e-mail τσάμπα είναι: steki_pk@espiv.net

 
Η βαρβαρότητα που χρωματίζει εκατομμύρια στοιβαγμένες ζωές στις μητροπόλεις, δεν αφήνει άλλα περιθώρια για αστική ιδεολογία. Η καθημερινή ζωή της τάξης των καταπιεσμένων, οι αδικίες, η εκμεάλλευση, η ανεργία, οι δολοφονίες μέσα και έξω απο την εργασία, η απομόνωση, η αλλοτρίωση, ο πόνος, η ταπείνωση, η υποδούλωση, η ηττημένη αξιοπρέπεια και τόσα άλλα, όταν γίνονται συνείδηση και παίρνουν τους δρόμους για εκδίκηση, δεν υπακούν παρα μόνο στο δίκιο του ίδιου τους του ΕΙΝΑΙ.

Κατηγορίες
Κείμενα

Αλληλεγγυή στις καταλήψεις (Ιανουάριος 2013)

keimeno-allile

Κατηγορίες
Κείμενα

Αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο

Στο χώρο του πολυτεχνείου τα τελευταία 3 χρόνια λειτουργεί το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Ένας κατειλλημένος χώρος που πήρε σάρκα και οστά απο την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας δομής μέσα στο πανεπιστήμιο. Ένας  χώρος που λειτουργεί αντιεραρχικά  με οριζόντιες διαδικασίες, ένας χώρος που βρισκόμαστε, ανταλλάζουμε απόψεις και οργανωνόμαστε ενάντια σε έναν κόσμο που τα αφεντικά και κάθε λογική κυριαρχίας  θωρακίζεται πατώντας πάνω στην υποτίμιση των ζωών μας. Όσο υπάρχει εκμετάλλευση απο άνθρωπο σε άνθρωπο ,όσο οι κοινωνικές σχέσεις αλλοτροιώνονται κάτω απο τον μανδύα της ανταγωνιστικότητας και του εγώ, εμείς δεν έχουμε παρά να χτίζουμε ισχυρές δομές και να πολεμάμε  για την αξιοπρέπεια των ζωών μας.

Υπό αυτό το πρίσμα πιστέυουμε οτι μέσω της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας μπορούμε να χτίσουμε ενα ισχυρό οδόφραγμα στην βάρβαρη καθημερινότητα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Με βάση την λογική αυτή αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στη λειτουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου όπου θα βρισκόμαστε θα κουβεντιάζουμε θα ανταλλάσουμε σκέψεις και προβληματισμούς . Σκοπός μας δεν είναι να προσφέρουμε χαμηλού κόστους  προϊόντα, μιας και διαχωρίζουμε την θέση μας απο τις λογικές του κέρδους που βυθίζει το υποκείμενο στον βούρκο της κατανάλωσης.

Γι’ αυτό το καφενείο θα λειτουργεί με ελεύθερη συνεισφορά χωρίς βέβαια αυτά που προσφέρονται να είναι «τζάμπα».  Έτσι η συνέχιση ή μη του καφενείου βασίζεται στην κατανόηση της λογικής του και της προσπάθειας που έχει καταβληθεί για την λειτουργία του. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη ύπαρξης τέτοιων αυτοοργανομένων δομών  και παραμένουν πιστοί στην ματαιοδοξία του καπιταλιστικού “ονείρου” να ξέρουν οτι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας.

 

 

Αυτοδιαχειριζόμενο στεκι π.κ

Κατηγορίες
Κείμενα

Αντιφασιστικό κείμενο

antifa-keimeno-stekiou

Κατηγορίες
Κείμενα

Κείμενο για γλέντι

Στις 26 Σεπτεμβρίου 2009 μπάτσοι ξυλοκοπούν και μεταφέρουν τον 25χρονο μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ύποπτο για ξυλοδαρμό στο Α.Τ. Νίκαιας. Εκεί βασανίζεται άγρια. Στις 9 Οκτώβρη, πεθαίνει εξαιτίας της αστυνομικής «περιποίησης» που είχε δεχτεί λίγες μέρες πριν. Αναρχικές και τοπικές συλλογικότητες καλούν πορεία οργής στις 17 Οκτώβρη στη Νίκαια όπου και πραγματοποιείται σε περιβάλλον έντονης αστυνομοκρατίας. Μετά το τέλος της πορείας μπάτσοι συλλαμβάνουν κόσμο. Μεταξύ αυτών και οι 4 συλληφθέντες με τις -μεταξύ αλλων-κατηγορίες βάση του κουκουλονόμου.
Ο κουκουλονόμος είναι ένα ακόμη κατασταλτικό κατασκεύασμα, βάσει του οποίου «όποιος μετέχει ή εμφανίζεται σε δημόσια συνάθροιση με καλυμμένο το πρόσωπο ή διαμορφωμένο κατά τρόπο που να μη διακρίνονται τα χαρακτηριστικά του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο μηνών μέχρι ενός έτους, μη εξαγοράσιμη». Εξοντώνει δηλαδή, ψυχολογικά και οικονομικά οποιονδήποτε συλληφθεί σε πορεία ή άλλη πολιτική δράση. Η κουκούλα ή το μαντήλι που θα χρησιμοποιηθεί για να προστατεύσει κανείς την ταυτότητά του απ’ τους δημοσιογράφους, φωτογράφους, ασφαλίτες και απ’ τις κάμερες ή η αντιασφυξιογόνα μάσκα για προστασία από τα χημικά των μπάτσων πλέον ποινικοποιείται με τον κουκουλονόμο, και η τελευταία μάλιστα θεωρείται και παθητική αντίσταση κατά της αρχής. Ψηφίζεται μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από μπάτσο και την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08. Στόχος του κουκουλονόμου η εξόντωση των εξεγερμένων και η κοινωνική καταστολή.
Συμπεριλαμβανομένου του κουκουλονόμου το κράτος εφαρμόζει ένα πλήθος πρακτικών καταστολής σε αγώνιστές με σκοπό την διασφάλιση της κοινωνικής ομαλότητας και ειρήνης, αλλά και την πρόληψη και τον έλεγχο κοινωνικών αντιδράσεων και εξεγερτικών πρακτικών. Ειδικά σε μια τέτοια περίοδο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης το πρόσωπο της καταστολής έχει σκληρύνει. Οι προληπτικές προσαγωγές, οι μπούκες σε σπίτια συντρόφων και καταλήψεις, οι επικηρύξεις αγωνιστών, οι παρακολουθήσεις, τα ψευδή κατηγορητήρια και ενοχοποιήσεις χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο είναι τα δυνατά χαρτιά που έχει ο κρατικός μηχανισμός στην ατζέντα του. Σ’αυτά έρχεται να προστεθεί και η λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας που δίνει έτσι το τελειωτικό χτύπημα όσον αφορά τις συνθήκες κράτησης και διαβίωσής των κρατουμένων. Οσο παραμένουμε αδρανείς σ’αυτο τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης τόσο οι ανθρωποφάγοι θα κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι. Μέχρι η συνήθεια να γίνει τρόπος ζωής και ο φόβος δεδομένο.
Εμείς λοιπόν απο την μεριά μας, δεν μένουμε σε καταγγελίες των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αλλά αντίθετα σκοπός μας είναι η δημιουργία υγειών σχέσεων αλληλεγγύης και η επίθεση σε όλα τα παραπάνω με όλα τα μέσα. Δεν διαπραγματευόμαστε την ελευθερία μας. Η καταστολή με οποιαδήποτε μορφή της, υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Οργανώνουμε την επίθεση σε κάθε μορφή εξουσίας μέχρι την τελική νίκη.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ-ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης

Κατηγορίες
Κείμενα

Πολίτες της Κόλασης µια λύση σας µένει, Επιστροφή στο Όνειρο.

keimeno6-711-aspk