Λίγα λόγια για αυτήν την χιλιοπαιγμένη ιστορία αγάπης απο το Α.Σ.Π.Κ.
Οι καλοί τρόποι απαιτούν να ξεκινά κανείς απο τα καλά νέα και αυτό θα κάνουμε και εμείς. Θα φαίνοταν, βέβαια, ότι στις μέρες μας δύσκολα θα βρούμε ένα καλό νέο, για τους αναγνώστες όμως αυτού του κειμένου, υπάρχει ένα. Απο την αρχή της φετινής “κινηματικής σεζόν” το κράτος έκανε ξεκάθαρη την στάση που θα ακολουθήσει απέναντι σε όσους αγωνίζονται. Το τρίο της συγκυβέρνησης δήλωσε ξεκάθαρα πως το καθεστώς εξαίρεσης είναι εδώ και θα πατήσει όποιον τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Το καλό νέο λοιπόν είναι πως το κράτος έκανε ξεκάθαρη την στάση του (άρα ξέρουμε τα δεδομένα του παιχνιδιού) και το κακό νέο είναι πως η “κοινωνία” (αυτή η κακούργα η κοινωνία) αφενός παρατηρεί τα αφεντικά απαθής μέσα απο την τηλεοπτική πραγματικότητα παίζοντας στα πανηγυράκια των εργατοπατέρων και αφετέρου αδυνατεί να δώσει μια δυναμική απάντηση στο φαινόμενο του νεοναζισμού που έχει μπεί για τα καλά στην καθημερινότητα μας απο την στιγμή που προκυρήχθηκαν εκλογές.
Τις τελευταίες δυο εβδομάδες το κράτος έκανε μια δήλωση, αναβάθμισε την καταστολή σε όλες τις πιθανές δράσης αμφισβήτησης, απο το πέσιμο στην αντιφασιστική μοτοπορεία με τη βίαιη και απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ στους συγκεντρωμένους στην Ευελπίδων αλληλέγγυους την επόμενη μέρα της μοτοπορείας, στην άγρια επίθεση στους επί 6 μήνες απλήρωτους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και τη σύλληψη 127 απεργών. Οι προληπτικές προσαγωγές και οι συλλήψεις ακόμη και ανήλικων στις διαδηλώσεις για την επίσκεψη Μέρκελ, η διαπόμπευση νέων παιδιών με τη δημοσίευση των φωτογραφιών και των στοιχείων τους. Είδαμε μέχρι και νεαρό κορίτσι ως ασπίδα ματατζή. Την ίδια στιγμή οι ναζήδες μαχαιρώνουν, προβοκάρουν και παρεμποδίζουν θεατρικές παραστάσεις, επιβάλλουν «προγραφές» νηπίων, όχι απλά ανενόχλητοι, αλλά με την πλήρη κάλυψη και στήριξη του κράτους. Απο την απαγόρευση συγκεντρώσεων λόγω Μέρκελ, στις συλλήψεις συνδικαλιστών μέχρι και τα βασανιστήρια σε συλληφθέντες, όπου τα ντόπια ΜΜΕ (ειδικότερα τα αριστερά) έπεσαν απο τα σύννεφα μόλις η βρετανική εφημερίδα Guardian δημοσίευσε άρθρο για τους βασανισμούς στα κολαστήρια της ΓΑΔΑ λες και δεν ήξεραν τι συμβαίνει εκεί μέσα, κατάλαβε και ο τελευταίος σκεπτόμενος άνθρωπος πως τίποτα πια δεν πρόκειται για είδηση, ούτε αποκλειστικότητα- είναι πραγματικότητα, τώρα πια που τελείωσαν τα καρότα, έχει μείνει μόνο το μαστίγιο.
Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή, μετά τη “χρυσή δεκατία του ελληνικού ονείρου” 1994-2004 με την υπερεκμετάλλευση, σχεδόν ολοκληρωτικά, κυρίως μεταναστών αλλά και ντόπιων εργατών, απο τα αφεντικά και τους νοικοκυραίους μεχρι τους ξεφτίλες πατριώτες που ψήφιζαν σα καλά πρόβατα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ εναλλάξ -άντε και λίγο ΚΚΕ- που επωφελούνταν απο το ξεζούμισμα των εργατών, μόλις ήρθε η σειρά της οικονομικής ύφεσης , άρχισαν να μας λένε οτι κατι στράβωσε και το φταίξιμο πολύ βολικά ρίχτηκε στους μετανάστες εργάτες που μπήκαν στο στόχαστρο. Τώρα οι ελληναράδες θέλουν ασφάλεια, πογκρόμ, στρατόπεδα “φιλοξενίας” και πάταξη των μικροπωλητών λες και αυτοί έχουν βγάλει τα εκατομμύρια στην Ελβετία. Λες και δεν ήρθαν στην Ελλάδα για έναν ξεροκόμματο αλλά για διακοπές να απολαύσουν τον ήλιο και την θάλασσα. Με άλλα λόγια εμείς το λέμε διαίρεση, καταγραφή και εξόντωση της εργατικής δυναμης που δεν είναι τίποτα άλλο απο θέληση των αφεντικών για περισσότερα κέρδη, δίψα για “ιδιωτικοποίηση”, είναι ο διακαής πόθος των αφεντικών να αναλάβει η ίδια η εργατική τάξη το κόστος της αναπαραγωγής της. Βεβαια αυτοί και τα παπαγαλάκια τους δεν το λενε ακριβώς ετσι καταναλώνουν σκατά και ξερνάνε ρατσισμό.
Ρατσισμό και δίαφορες άλλες μπαρούφες, όπως η περιβόητη “θεωρία των άκρων” (sic) και η θεωρία “καταδικάζουμε την βία απ’όπου και αν προέρχεται” (sic). Οι εξυπνάκηδες που ισχυρίζονται πως δεν βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα στην βία των φασιστών και των αντιφασιστών στην πραγματικότητα λένε ξεκάθαρα: “είμαστε με τους φασίστες”. Ταυτίζουν τη βία με το φασισμό οι πολιτικοί προϊστάμενοι του κρατικού μονοπώλιου βίας. Γαμάτο! Σαν αυτό που συμβαίνει στο Mega, εξακολουθούν να θέλουν μανιωδώς να μείνουμε στο ευρώ και επιμένουν να ταυτίζουν αναρχισμό και κομμουνισμό με ναζισμό και φασισμό. Προφανώς και δεν είμαστε με θιασώτες της βίας, η κοινωνία που ονειρευόμαστε δεν έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης και “καθαρές” γειτονιές. Όμως η δαιμονοποίηση της αντι-βίας, όταν αυτή χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση των ζωών μας απέναντι σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που επίσημα οι μισοί μπάτσοι είναι ψηφοφόροι των ναζήδων, αποτελεί βολικό άλλοθι για τους παραιτημένους υποτακτικούς, τους συμβιβασμένους, αυτούς που έχουν παραδώσει ψυχή και σώμα στα αφεντικά τους που για να μην τους πάρουν τα σπίτια οι Κομμουνιστές προτίμησαν να τους πάρουν τα μυαλά ο καναπές και οι τηλεοράσεις.
Τα αφεντικά ένα πράγμα ξέρουν όταν ο καπιταλισμός βρίσκει τα όριά του: την εκμετάλλευση (μέχρι το σημείο της εξόντωσης), τον ρατσισμό, τον πόλεμο και το θάνατο. Οι πατριώτες θεωρούν πως ακόμα και στην παράταση μπορούν να αντιμετωπίζουν την κρίση, σαν παροδικό συμπτώματα μιας απλά “ατυχούς” συγκυρίας που θα τα ξεπεράσουν ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί δηλώνοντας υποταγή στο κράτος. Φυσικά, τα πράγματα δεν πάνε έτσι. Τα αφεντικά δεν υποσχέθηκαν σε κανέναν πως θα γλιτώσει απλά και μόνο επειδή είναι δουλικός, ανιστόρητος και ρατσιστής. Μπορεί τώρα να κυνηγάνε τους μετανάστες, αλλά αύριο κιόλας θα κυνηγούν τον άνεργο, τον άστεγο, τη γυναίκα, τον ψυχικά ασθενή, τον ηλικιωμένο. Και το κριτήριο δε θα είναι απλά η αγάπη για την πατρίδα ή όποιο άλλο νοσηρό συναίσθημα έχει αλυσοδέσει ανά τις εποχές τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου. Το κριτήριο θα είναι το ποιος θα χαρακτηριστεί “παραγωγικός” και ποιος “αντιπαραγωγικός” για τους καπιταλιστικούς σκοπούς.
Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε: Εκτός απο τις απαιτήσεις τις Τρόϊκας που είναι 9 δισ. περικοπές και φόροι το 2013 με την ανεργία στο 25+% και την απώλεια 25% του ΑΕΠ σε πέντε χρόνια, ο Δένδιας θα πατάξει την ανομία με βασικούς άξονες τις “κουκούλες” και το Ζεφύρι, ο Παναγιώταρος θα γαμήσει γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες, ο μητροπολίτης Πειραιώς έχει αναλάβει μαζί με βουλευτές της Χ.Α. να κάνει μηνύσεις σε θεατρικές παραστάσεις και οι δημοσιοκάφροι με τους παχυλούς μισθούς των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ να μας πείσουν πως πρέπει να μείνουμε το ευρώ, να γίνουμε καλύτεροι φοιτητές, να δουλέψουμε περισσότερο και να γίνουμε πιο υπάκουοι.
Εμείς σα σημερινοί φοιτητές και αυριανοί εργάτες (ναι! ούτε την όρεξη ούτε την ψευδαίσθηση έχουμε ότι θα γίνουμε καριερίστες ή τίποτα στελέχη επιχειρήσεων) αναγνωρίζουμε την θέση μας στο πλάι των μεταναστών, είμαστε πεπεισμένοι πως όχι μόνο δεν ισχύει η θέση σύμφωνα με την οποία ο βασικός υποστηρικτής των ναζήδων είναι η ντόπια εργατική τάξη, αλλά πιστεύουμε ακράδαντα πως στην πραγματικότητα, η οργανωμένη εργατική τάξη θα σταθεί αν όχι το μοναδικό τότε σίγουρα το τελευταίο εμπόδιο στην άνοδο του φασισμού σε αυτή τη κωλοχώρα. Δεν έχουμε τα tutorials του αντιφασισμού αλλά η ιστορία έχει δείξει πως ο μόνος τρόπος για να τους σταματήσουμε είναι η επαναστατική αυτοοργάνωση της τάξης, η πολύμορφη προλεταριακή δράση, η ταξική ενότητα και αλληλεγγύη που όλα αυτά συνιστούν τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο. Η αντιφασιστική μάχη πρέπει να δωθεί με συνείδηση της σημασίας της, μαχητικά και αντιεξουσιαστικά, θα είναι μακροχρόνια, πικρή και αιματηρή. Διαλέγουμε στρατόπεδα πριν αρχίσουν να πηγαίνουν μαζικά οι φίλοι και οι γνωστοί μας στα νοσοκομεία με σπασμένα κεφάλια επειδή είναι μετανάστες, “διαφορετικοί”, κομμουνιστές, αναρχικοί ή απλά επειδή πήγαν σε μια πορεία.
Γιατί όπως γράφαμε τον Μάϊο του 2011, στα απολειφάδια της βέρμαχτ, απαντάμε μέσω της άμεσης δράσης. Γιατί για μας ο αντιφασισμός δεν είναι συμβολικός με ανακοινώσεις και καταδίκες, δεν είναι μονομερής αλλά καθολικός. Ξέρουμε πολύ καλά πως κανένας δεν έγινε αντιρατσιστής και αντιφασίστας επειδή άκουσε “τα σωστά επιχειρήματα”. Από τους κομμουνιστές του εγχώριου εμφυλίου, μέχρι τους 300 μετανάστες όλοι που διάλεξαν τον διεθνισμό και την ταξική αξιοπρέπεια δεν κατέθεσαν στην Ιστορία παρά μία βεβαιότητα: πως καθένας και καθεμιά διαλέγει στρατόπεδο ανάλογα με αυτό που του επιβάλλει η συνείδηση, η ηθική και το ταξικό του συμφέρον. Οποιος έχει τα ίδια κίνητρα, ντόπιος ή μετανάστης, άνεργος ή εργαζόμενος, “παραγωγικός” ή “αντιπαραγωγικός”, άρρωστος ή υγιής, ασχέτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού θα μας έχει στο πλευρό του. Οι υπόλοιποι θα μας βρουν μπροστά τους. Ούτε βήμα πίσω.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 18/10
όποιος θέλει να μας βρει θα μας βρεί στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης “κάτω απο τις Βήτα”, ας κοιτάξει δίπλα του στον δρόμο θα μας δεί, ή στην χειρότερη ας στείλει κανα e-mail τσάμπα είναι: steki_pk@espiv.net
Η βαρβαρότητα που χρωματίζει εκατομμύρια στοιβαγμένες ζωές στις μητροπόλεις, δεν αφήνει άλλα περιθώρια για αστική ιδεολογία. Η καθημερινή ζωή της τάξης των καταπιεσμένων, οι αδικίες, η εκμεάλλευση, η ανεργία, οι δολοφονίες μέσα και έξω απο την εργασία, η απομόνωση, η αλλοτρίωση, ο πόνος, η ταπείνωση, η υποδούλωση, η ηττημένη αξιοπρέπεια και τόσα άλλα, όταν γίνονται συνείδηση και παίρνουν τους δρόμους για εκδίκηση, δεν υπακούν παρα μόνο στο δίκιο του ίδιου τους του ΕΙΝΑΙ.