Από την κτηνωδία του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών του 1967-73 μέχρι την βαρβαρότητα του σήμερα, η παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση διεξάγεται με βίαιους ρυθμούς αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου και των αφεντικών πάνω στις ζωές των υποτελών τάξεων. Το σύγχρονο καπιταλιστικό καθεστώς, είτε ονομάζεται σήμερα “δημοκρατικό” είτε τη «χρυσή επταετία» της Χούντας “δικτατορικό”, στην πραγματικότητα είναι πάντα ολοκληρωτικό. Πιο συγκεκριμένα, η οικονομική και πολιτική ελίτ με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου προκαλεί την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η οποία πρέπει να γίνει πολύ φθηνή, ώστε από τη μία να λαδωθεί ο «πολυπόθητος τροχός της ανάπτυξης» και από την άλλη ο καπιταλισμός να περάσει σε νέους κύκλους διαχείρισης του κεφαλαίου.
Σε αυτά τα πλαίσια εγκαθιδρύεται μία συνθήκη κοινωνικής ρευστότητας όπου οι θεσπιστές προσπαθούν με νύχια και με δόντια να συγκρατήσουν τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς δύναμης κάτω από ένα φανταχτερό δημοκρατικό μανδύα. Έτσι, γεγονότα που σηματοδότησαν την αξία της κοινωνικής αντίστασης, όπως υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αφομοιώνονται μέσα από τη διαστρέβλωση της κυρίαρχης προπαγάνδας. Τα παγωμένα μνημεία και οι επετειακοί εορτασμοί, παίζοντας αντικραδασμικό ρόλο, μετατρέπουν τις προοπτικές και τις δυνατότητες που χαρίζει το εργαλείο της εξέγερσης σε ιστορική λήθη.
Κανείς δεν θα πει ότι οι μάζες δεν έχουν συνείδηση απλά ακολουθούν τους δημαγωγούς τους, τις κομματικές συμμορίες, τους παπάδες, τους βόθρους των ΜΜΕ. Δεν αυτοκαθορίζονται απλά χορεύουν στους ρυθμούς της κάθε εξουσίας σαν μαριονέτες στο κενό. Δεν αποκτούν ανατρεπτική συνείδηση απλά εκφράζουν το θυμό τους, όπως οι οπαδοί στα γήπεδα, ζητώντας νέα κυβέρνηση, νέα μέτρα, νέους χειραγωγούς. Δεν απελευθερώνουν τη σκέψη τους, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί αφήνουν τη φθορά να τους κυριεύει. Τα ψεύτικα διλλήματα της εξουσίας συναντούν καταφατικά νεύματα εκεί που εκμηδενίζεται η επιθυμία για την ανατροπή αυτού του σάπιου κόσμου.
Κανείς δεν θα πει ότι αυτοί που κάθε τετραετία σε όλη τους της ζωή ανανεώνουν το ραντεβού τους με την κάλπη, όπως καθημερινά με την τηλεόραση ανανεώνουν το ραντεβού τους με την απάθεια, την άγνοια, την βαρβαρότητα. Δε ζουν, απλά αναπνέουν, δεν αισθάνονται απλά κάνουν το καθήκον τους. Είναι νεκροί, γιατί μόνο οι νεκροί είναι ανυποψίαστοι για τον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που λαμβάνει χώρα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και αφού λοιπόν το κράτος και ο καπιταλισμός έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία και έτσι έγινε εύκολο και διασκεδαστικό να γίνει ο καθένας μας μικρομέτοχος στην ηθική και έμπρακτη αποδοχή τους, όλοι λοιπόν εμείς οι από κάτω πρέπει να συντηρηθούμε τώρα, στη φάση της κρίσης, στη φορμόλη της υποτιθέμενης νηπιακής αθωότητας μας. Αν δεν έχουμε καμία ευθύνη για το πώς ταΐστηκε και ποτίστηκε η κρατική καπιταλιστική κτηνωδία, αν δεν έχουμε καμία ευθύνη που επί δεκαετίες γλεντούσαμε μες στο στομάχι της, τότε δεν φταίμε καθόλου που τώρα εξέχουμε από το παχύ της έντερο, δεν φταίμε καθόλου για την δυσωδία της. Αυτό που μας επιτρέπεται να λέμε είναι ότι “φταίνε οι άλλοι”.
Οποιαδήποτε μορφή εξουσίας (βουλευτές, πρυτάνεις, αφεντικά, χουντικοί κλπ) θα ανήκει πάντα στο ίδιο στρατόπεδο, αυτό της εκμετάλλευσης, της επιβολής και της καταπίεσης. Από την άλλη, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και κάθε εξέγερση αποτελεί μια παρακαταθήκη για την αναζωπύρωση των εξεγερσιακών δραστηριοτήτων με στόχο την επαναστατική διαδικασία, που στην παρούσα συγκυρία της κρίσης του συστήματος είναι αναγκαία και εφικτή. Ας δώσουμε ένα τέλος στις πορείες-λιτανείες με οργανωμένες συγκρούσεις στους δρόμους ως απάντηση στην οργανωμένη βία της εξουσίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πόλεμος μαίνεται. Είμαστε ακόμα οι ζωντανοί αυτού του κόσμου έχοντας ακόμα καθαρές συνειδήσεις. Πολεμούμε και σαμποτάρουμε τη κυριαρχία με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Οπλίζουμε το μίσος και την οργή μας διαχέοντας τα σε κάθε γωνιά αυτού του τρισάθλιου κόσμου, οργανώνοντας την αγριότητα της ανθρώπινης αξιοπρεπείας μέχρι την οριστική ανατροπή του. Για τώρα και για πάντα κουβαλάμε ένα νέο κόσμο στις καρδιές μας.
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης