Με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την μάχη της Κρήτης και τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη των Χανίων, αλλά και λόγω των πρόσφατων ρατσιστικών πογκρόμ απο φασίστες στο κέντρο της Αθήνας, την βίαιη καταστολή της απεργιακής πορείας στις 11 Μάη και την δολοφονική επίθεση στον Γ.Κ., αναρτήθηκε πανό στον λόφο Καστέλι στο παλιό λιμάνι στα Χανιά από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι του Πολυτεχνείου Κρήτης. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
και λίγο ρομάντσο με δύο καρέτα καρέτα να ζευγαρώνουν στα νερά του παλιού λιμανιού
ένα από τα κείμενα που μοιράζονται κατά τη διάρκεια της κατάληψης από τη συνέλευση αλληλεγγύης στου αγωνιζόμενους μετανάστεςφώτο απο την Κατάληψη
300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ…
Εδώ και 37 μέρες 300 μετανάστες σε αθήνα και θεσσαλονίκη βρίσκονται σε απεργία πείνας. Ήδη τις τελευταίες μέρες, όλο και περισσότεροι απεργοί έχουν αρχίσει να μεταφέρονται σε νοσοκομεία, με συμπτώματα έντονης αφυδάτωσης, αρχόμενης οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και καρδιακές αρρυθμίες, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία τους. Σε κάποια από τα νοσοκομεία που μεταφέρονται, μπάτσοι απαιτούν από το προσωπικό τα στοιχεία τους. Εν τω μεταξύ από την Κυριακή 27/2, 36 σταμάτησαν τη λήψη νερού, ζάχαρης και αλατιού. Οι μετανάστες απεργοί ρισκάρουν τη ζωή τους αρνούμενοι τα ψίχουλα που τους τάζει το υπουργείο για αποπροσονατολισμό. Ταυτόχρονα, αντιτιθέμενοι σε διαβουλεύσεις και προτάσεις είτε κάτω από το τραπέζι, είτε ερήμην τους, ζητούν την παρουσία εκπροσώπων τους.
Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες, αφήνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκινούν με δική τους απόφαση απεργία πείνας. Κύρια αιτήματά τους είναι “η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ίσα πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους και εργαζόμενες”. Επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τα σώματά τους ως ύστατο μέσο αγώνα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Οι 250 από αυτούς εγκαθίστανται σε υπό ανακαίνιση και χωρίς καμία εκπαιδευτική ή διοικητική λειτουργία κτίριο της Νομικής στην Αθήνα και 50 στο Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη.
Από την πρώτη μέρα η απεργία πείνας βάλλεται με κάθε τρόπο. Κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα, πανεπιστημιακοί, και φυσικά τα ΜΜΕ σχηματίζουν ένα ενιαίο μέτωπο συκοφαντώντας και λασπολογώντας, σε μια προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των μεταναστών, ως κεντρική πολιτική επιλογή. Παράλληλα, αποσιωπώντας την ίδια την απεργία πείνας και τα αιτήματά της, επιτίθενται στην κοινωνική κατάκτηση του ασύλου, δράττοντας έτσι την ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα της κατάργησής του, ως ένα πεδίο από το οποίο αναπτύσσονται αγώνες.
Την τρίτη μέρα της απεργίας πείνας πρυτανικές αρχές δίνουν την εντολή για άρση ασύλου. Υπό την απειλή αστυνομικής εισβολής πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις μέχρι αργά τη νύχτα, όταν οι μετανάστες τελικά αναγκάζονται να αποχωρήσουν και να εγκατασταθούν σε άλλο κτίριο. Ένα κτίριο που δεν παραχωρείται, όπως προσπάθησαν να παρουσιάσουν τα media, αλλά χρησιμοποιείται επί πληρωμή. Δεν πληρεί ούτε καν τις βασικές προϋποθέσεις, αφού ο «φιλάνθρωπος» ιδιοκτήτης αρνείται να ανοίξει τους υπόλοιπους ορόφους με αποτέλεσμα οι μισοί απεργοί να κοιμούνται στο προαύλιο, στοιβαγμένοι σε σκηνές υπό βροχή. Παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι μετανάστες εμμένουν στην αξιοπρεπή επιλογή τους για συνέχιση του αγώνα.
Συνεχίζοντας την τακτική της αδιαλλαξίας, του εκφοβισμού και της καταστολής, οι διαχειριστές της εξουσίας επιλέγουν να οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στο πόρισμα προς τον ανακριτή, ο εισαγγελέας εφετών παραγγέλλει την άσκηση δίωξης απέναντι σε 8 αλληλέγγυους στον αγώνα των μεταναστών, για ηθική αυτουργία σε παραβίαση οικιακής ειρήνης και σε διακεκριμένες φθορές, αλλά και την άσκηση δίωξης και στους ίδιους τους 300 μετανάστες απεργούς. Παράλληλα, το υπουργείο εσωτερικών εκδικητικά καταργεί υπουργική απόφαση μέσω της οποίας είχαν νομιμοποιηθεί, για λόγους υγείας, οι 15μετανάστες απεργοί πείνας στα Χανιά το 2008. Τέλος, το Σαββατοκύριακο 5-6/2, δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν το πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ στην Αθήνα, απαγορεύουν την είσοδο σε οποιονδήποτε, σε μια προσπάθεια να καταργηθεί το άσυλο στην πράξη. Οι παραπάνω κινήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Είναι σαφές πως η κυριαρχία αναγνωρίζει και υπολογίζει όσο ποτέ άλλοτε αυτούς που αγωνίζονται. Επιχειρεί να αποτρέψει κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης, να ποινικοποιήσει την ίδια την αλληλεγγύη, καταργώντας ακόμα και κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων (άσυλο, εργασιακά δικαιώματα).
Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Δυτικών κρατών, αλλά και τα απολυταρχικά καθεστώτα σε περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και των Βαλκανίων, η φτώχεια και η εξαθλίωση, είναι που δημιουργούν με βίαιο τρόπο τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι μετανάστες, ως φτηνά εργατικά χέρια, γίνονται αντικείμενο μιας άγριας εκμετάλλευσης και αποτελούν την πρώτη ύλη για τους αδηφάγους μηχανισμούς “ανάπτυξης” των ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η “ανάπτυξη” δίνει τη θέση της στην εποχή της “οικονομικής” κρίσης έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φραχτών και της “εταιρείας” συνοριοφυλάκων των μισθοφόρων της Frontex.Τα οράματα της “αειφόρου ανάπτυξης” και της υλικής ευμάρειας αντικαθίστανται από τη σωτηρία της πατρίδας και του έθνους, την ένταση του ρατσιστικού λόγου και την υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών.
Το κράτος, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, επιλέγει να διαχειριστεί μια από τις πολλές εστίες κοινωνικής έντασης. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μεταθέσει το δημόσιο διάλογο, από τα ζητήματα της κρίσης σε αυτό της μετανάστευσης, στοχοποιώντας τους μετανάστες ως τη ρίζα του προβλήματος. Μέσα από μια μακροχρόνια προσπάθεια ενίσχυσης του εθνικού φρονήματος και αβανταρίσματος των φασιστικών συμμοριών υπό το μανδύα των “αγανακτισμένων” πολιτών, τα ΜΜΕ αναπαράγουν και προωθούν εμετικές και ρατσιστικές ιδεοληψίες. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, 300 μετανάστες επιλέγουν να βγουν απ’ την αφάνεια και να αγωνιστούν, προτάσσοντας τα ίδια τους τα σώματα, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια η πρακτική της απεργίας πείνας, το γεγονός ότι ένα από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας επιλέγει να αντισταθεί με τόσο δυναμικό και μαζικό τρόπο, καθώς και ο φόβος να αναζωπυρωθούν ήδη υπάρχουσες εστίες αγώνα (αφγανοί στα προπύλαια, ιρανοί-παλαιστίνιοι στο πολυτεχνείο) και να δημιουργηθούν νέες, είναι που κάνει την επίθεση και την προπαγάνδα τόσο λυσσαλέα. Πόσο μάλλον όταν η επιδίωξη της νομιμοποίησης χωρίς προϋποθέσεις, αμφισβητεί την κεντρική πολιτική του κράτους απέναντι στην μετανάστευση.
Ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και του ρατσισμού, αψηφώντας τους εκφοβισμούς των «από πάνω» αντιτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπροστά στην κοινή συνθήκη της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης να αναπτύξουμε κοινούς αγώνες, ενάντια σε φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους μετανάστες που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή.
…ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
συνέλευση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες
Στις 9/3 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλ. Αγοράς σε ένδειξη αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Α. Σειρηνίδη. Εδώ το κείμενο που μοιράστηκε.
«…γιατί το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος, είναι το να υποχωρήσει ως προς την επιθυμία του»
«Τα πλήθη που υποφέρουν και πεινούν χιμούν στο στρωμένο τραπέζι,
όπου οι αφεντάδες κάθουνται ναρκωμένοι, δυσκίνητοι από το βαρύ
φαγοπότι, ιερή στιγμή! Οι αφεντάδες γρικούν ξάφνου τη βουή και
στρέφουνται να δουν στην αρχή γελούν, σε λίγο χλωμιάζουν, τεντώνουν
ανήσυχοι το λαιμό και διακρίνουν -οι δούλοι τους, οι εργάτες, οι κολίγοι,
οι παραμάνες, οι μαγέρισσες, οι δούλες, κάνουν έφοδο. Ιερή στιγμή! Οι
μεγαλύτεροι άθλοι στη σκέψη, στην τέχνη, στην πράξη, γεννήθηκαν στο
ορμητικό τούτο ανηφόρισμα του ανθρώπου. […]
Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμήπου ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια…»
(Ν. Καζαντζάκης)
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ μέσα στην απέραντη πόλη, με κυρίεψε ένα είδος κοινωνικού τρόμου. Μου φαινόταν ότι χιλιάδες άνθρωποι που διάβαιναν χωρίς να γνωρίζονται , ένα αναρίθμητο πλήθος μοναχικών φαντασμάτων, δεν είχαν κανέναν δεσμό μεταξύ τους και αναρωτιόμουν με ένα είδος απρόσωπου τρόμου, πώς όλα αυτά τα πλάσματα δέχονταν παθητικά την άνιση και απάνθρωπη κοινωνική δομή…Δεν έβλεπα αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια κι έλεγα «εξαιτίας ποιάς μαγείας, αυτά τα χιλιάδες δυστυχισμένα και στερημένα άτομα, υποφέρουν αυτό που είναι»;
Η αλυσίδα είναι μέσα στην καρδιά, η σκέψη ήταν δεμένη, οι μορφές της ζωής είχαν αποτυπωθεί μέσα στο μυαλό, η συνήθεια τις είχε στεριώσει.
Το κοινωνικό σύστημα είχε πλάσει αυτούς τους ανθρώπους, ήταν μέσα τους, κατά κάποιον τρόπο είχε γίνει η ίδια τους η ουσία.
Δεν επαναστατούσαν εναντίον της πραγματικότητας γιατί είχαν γίνει ένα με αυτήν…
Από την άλλη, υπάρχουν συνειδήσεις όπως του Άρη Σειρηνίδη, που δεν αφομοιώθηκαν σ’ αυτή την κτηνώδη πραγματικότητα και γι’ αυτό δικάζεται σήμερα. Γιατί όπως αναφέρει και ίδιος: «Η ανάλυση, λοιπόν, του πολιτικού μου DNA αποκτά πρωταρχική σημασία στην ανάγνωση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της δίωξής μου. Γιατί αυτό που τελικά στοχοποιεί το κράτος σε αυτή τη δίκη -όπως και στις δίκες άλλων συντρόφων που έρχονται-, πέρα και από τις πράξεις που αποδίδονται, είναι το φαντασιακό του αγώνα και της αντίστασης που καθένας/μια από μας αντιπροσωπεύει »
Σήμερα 17 Μάρτη δικάζεται ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού για μια υπόθεση που συνιστά μια από τις πιο εξόφθαλμες σκευωρίες μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Στις 3 Μαΐου συλλαμβάνεται σε αστυνομικό μπλόκο και αρχικά του αποδίδεται από τα έμμισθα παπαγαλάκια της ασφάλειας μια ληστεία σε πολυκατάστημα που είχε γίνει την ίδια μέρα, καθώς και απόπειρα δολοφονίας υπαλλήλου. Σύντομα όμως οι ίδιοι οι μπάτσοι διαψεύδουν τις πληροφορίες που διέρρεαν προς τα ΜΜΕ για τη ληστεία και κρατούν προσωρινά τον Άρη Σειρηνίδη για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Μετά από πολλές και σκόπιμες καθυστερήσεις στην όλη διαδικασία και λίγο πριν αφεθεί ελεύθερος, ένα καφκικού τύπου σενάριο από την ασφάλεια, θα τον οδηγήσει στις φυλακές Κορυδαλλού για ένα περιστατικό που είχε συμβεί περίπου πριν ένα χρόνο. Ο Άρης Σειρηνίδης θα κατηγορηθεί ως «ο τρελός με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες» που πυροβόλησε τους αστυνομικούς των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων τον Ιούλιο του 2009. Μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο είναι η ταύτιση του βιολογικού υλικού (DNA) σε μια χειρουργική μάσκα που βρέθηκε στον τόπο του συμβάντος, με υλικό DNA από το πορτοφόλι του. Πέραν τούτου, όλες οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων αθωώνουν τον Άρη Σειρηνίδη κάνοντας λόγο για έναν άνθρωπο με τελείως διαφορετική εξωτερική εμφάνιση, καθώς και των ίδιων των αστυνομικών που λένε ότι δεν είδαν τον άνθρωπο που πυροβόλησε να πετάει τη μάσκα. Αυτό που κάνει πρωτόγνωρη τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή βάσει ενός αποδεικτικού στοιχείου που μόνο η αστυνομία μπορεί να διαχειριστεί και υποτίθεται ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για τα αποτελέσματα της μικροβιολογικής έρευνας.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ
ΔΙΚΗ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
συνελευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, Χανιά
και λίγο ρομάντσο με δύο καρέτα καρέτα να ζευγαρώνουν στα νερά του παλιού λιμανιού
